Perlas Atendendo á tradición recente, Perlas dispónse como a sección máis complacente de San Sebastián. Cos seus títulos, escollidos entre os máis aclamados previamente en Cannes, Berlín ou Venecia e habitualmente asinados por grandes nomes, o festival trata de aportar cada ano un plus de prestixio á selección. Porén, en contrapartida ao xa mencionado auxe de Zabaltegi-Tabakalera, a dinámica deste ano deviu máis inesperada que outras citas. Quizais como consecuencia directa dun nivel por debaixo do habitual en Cannes, case todos os autores consagrados que estrearon... 

No artigo previo xa advertimos o síntoma de melloría ofrecido pola selección oficial de San Sebastián. Durante esta edición, a meirande parte de filmes a concurso que tivemos ocasión de ver –13 de 17–, se ben en moitas ocasións resultaron sen erradas, ofrecían unha razón de ser alén do seu molde: por momentos, breves pero intensos, ata pareceron lonxanos os días nos que Sección Oficial era aquela que menos garantías ofrecía de toda a programación, confeccionada sobre un criterio directamente inexistente e a falsa necesidade de incluír cinematografías diversas... 

No noso balance do pasado Festival de San Sebastián, publicado neste enlace, incidíamos xustamente na pervivencia de varios vicios adquiridos ao longo dos anos de extensa programación. O baixísimo nivel sistemático da Sección Oficial, a miúdo rechea con saldos chamados a esfumarse de calquera circulación en poucos meses, facía pensar nun inmobilismo atroz por parte do comité de selección, máis preocupado de non molestar demasiado ao persoal que de incluír títulos pertinentes para un concurso de primeira categoría. Esta nula renovación viña case sempre compensada... 

1. No filme que lle adicou Peter Greenaway no 1983, o compositor John Cage dicía «(…) a miña opinión actual sobre a música: é inútil, agás que permita desenvolver a audición. Moitos músicos non entenden os sons únicos. Só escoitan os lazos entre dous ou máis sons. Para eles, a música non ten nada que ver coa audición, e non concerne máis que á observación desas relacións. Por esa razón, ignoran as bágoas dos nenos, as sereas e os sons do teléfono que sobreviven cando escoitan». O cinema de Greenaway, desde o comezo ata hoxe, parece perseguir no seu... 

Nunha das escenas paradigmáticas de Ikarie XB 1 (Jindrich Polák, 1963) Michael, un dos protagonistas, percorre os corredores da súa nave espacial movido pola desesperación tras ser contaminado pola radiación dun corpo astral descoñecido. Polák, na que fora a súa primeira incursión no xénero, escolle rodar esta secuencia desde a distancia, compoñendo un todo xeométrico entre o corpo do cosmonauta e as parades circulares da nave. Para todo espectador contemporáneo, incluso aquel posuidor dun ollo inocente, resulta imposible non ver similitudes entre esta escena,...