LA VIE D’ADÈLE, de Abdellatif Kechiche
Quinta longametraxe do cineasta franco-tunisiano Abdellatif Kechiche, La vie d’Adèle (2013) está baseada na novela gráfica Le bleu est une couleur chaude da debuxante francesa Julie Maroh (2010). Deste relato, porén, o director só toma aquilo que lle interesa, dirixindo a súa atención cara algo completamente diferente: rexeita a militancia homosexual do orixinal para... Ler máis
THE ACT OF KILLING, de Joshua Oppenheimer, Christine Cynn & Anonymous
Masacre. Ficción. Catarse “This is not fake! This is not fake!”. Unha voz traspasa a pantalla mentres o espectador contempla unha primeira escena desconcertante que máis ben semella inspirada nun anuncio publicitario kitsch ou nunha epopea de Bollywood: unhas bailarinas de estilo balinés danzan baixo unha onírica fervenza acompañando os arrítmicos movementos dun ancián... Ler máis
CLAUDE LANZMANN: VOLVER A ‘SHOAH’
Canto tempo se pode traballar nunha única idea, nun proxecto, nunha obra? Claude Lanzmann botou nada menos que once anos, dende 1974 até 1985, argallando Shoah (1985), o seu documentário de máis de nove horas sobre o exterminio do pobo xudeu durante a Segunda Guerra Mundial. Por que tanto tempo? Porque Lanzmann fixo deste proxecto o seu imperativo vital, o motivo arredor do... Ler máis
J.P. Sniadecki: “As nosas influencias fóronse afastando co tempo dun tipo de documental máis convencional” (2/2)
Vén da primeira parte Nos teus últimos filmes, e tamén nos últimos do Sensory Ethnography Lan (SEL), hai unha certa recorrencia cara a dispositivos de gravación máis marcados que se arredan do documental clásico. Como ves esta mudanza, esta relación entre unha vangarda estética e o traballo etnográfico ou o documental máis tradicional? Se cadra estamos algo aburridos... Ler máis
J.P. Sniadecki: “É Bonito pensar sobre o acto de filmar como unha resposta ás dinámicas do momento no que filmas” (1/2)
Conversamos con John Paul Sniadecki (Michigan, 1979) aproveitando a súa visita ao Centro Galego de Artes da Imaxe (CGAI) da Coruña, onde presentou as súas dúas últimas obras, People’s Park (Libbie D. Cohn / J.P. Sniadecki, 2012) e Yumen (J.P. Sniadecki / Xu Ruotao / Huang Xiang, 2013). Malia súa xuventude, Sniadecki conta xa cunha importante filmografía na que tamén salientan... Ler máis
SITGES 2013 (4/4): POLÍTICA, POÉTICA, PROBANDO
Que o xénero é un bo caldo de comentario político non é nada novo. En Sitges sábeno, e todos os anos colan algunhas propostas que, máis aló da súa vontade de entreter, intentan cas súas imaxes e historias condenar situacións que definen a sociedade dos nosos tempos. O caso máis paradigmático e desenfadado desta edición foi The Green Inferno (Eli Roth, 2013), filme... Ler máis
SITGES 2013 (3/4): METACINE E XÉNERO
Unha das constantes nas últimas edicións do festival de Sitges foi a maneira na que o xénero soubo reflexionar sobre si mesmo, con exercicios metacinematográficos de diversa índole, que teñen como principal intención realizar unha deconstrución narrativa e estética das películas das que beben. Este ano non foi menos, e a selección deixou unha boa nómina de propostas... Ler máis
“DIRIXIR É COMO TOCAR UN INSTRUMENTO. OU PRACTICAS, OU ESQUÉCELO”. ENTREVISTA CON FRANCISCO RAÑAL
Paco Rañal (Ferrol, 1967) é un licenciado en Física que deixou unha fonda pegada no audiovisual galego dos anos noventa. Cando o vídeo xa chegara pero ao dixital aínda non se lle esperaba, sorprendeu coa súa curtametraxe de debut, Coruña imposible (1995), unha peza escheriana e surrealista rodada cun premio da Escola de Imaxe e Son da cidade. Gañou tantos premios e pasou... Ler máis
SITGES 2013 (2/4): QUE A VERDADE NON CHE ESTRAGUE UNHA HISTORIA
“Repite unha mentira mil veces ata que se converta en realidade” Joseph Goebbels Diciamos na primeira crónica deste Sitges 2013 que o determinismo fatal apropiouse de boa parte das propostas da selección. Os dous títulos máis representativos, Only Lovers Left Alive (Jim Jarmusch, 2013) e The Congress (Ari Folman, 2013), contiñan ademais unha clara reflexión sobre... Ler máis
SITGES 2013 (1/4): WE ALL DIE IN THE END
Suponse que a función dun programador é a de xuntar títulos para producir un discurso. Atendendo a este principio básico, pódese afirmar que o equipo de Sitges tivo as cousas moi claras para trazar as liñas definitorias deste 2013. Advertimos polo menos dúas moi claras e cruzadas, e outros tantos apuntamentos que dialogan con temas de pasadas edicións. Polo rico da proposta,... Ler máis
