CANNES DÍA 10: IGGY ROCKS

image

As estrelas, estrelas son, non importa a categoría da arte á que pertenzan. O público da sesión de medianoite de onte no Gran Teatro Lumière acolleu con entusiasmo a estrea de Gimme Danger (2016), dirixida por Jim Jarmusch, que entrevista á lenda do rock Iggy Pop. Máis que un retrato persoal sobre a súa figura, trátase dunha volta ao tempo dos Stooges dende o relato do seu solista, único membro aínda vivo dunha banda que revolucionara o rock dos anos setenta.

O documental é dun clasicismo que debera ruborizar ao xenio de Stranger than Paradise (1984), coa que gañou a Cámara de Ouro aquí hai 32 anos, e que nos ten afeitos a outras linguaxes. O filme cumpre no informativo e no emocional, composto de conversas con Iggy e outros compañeiros da época e moito material de arquivo, montado con ritmo e humor. É unha peza menor na obra do cineasta, pero aínda así foi recibida cun entusiasmo sen igual na Croisette. Tres ou catro minutos de aplausos ininterrompidos, nos que o líder dos Stooges non paraba de saúdar ao seu público, ata o punto de que o mestre de cerimonias Thierry Fremaux tivo que sentalos para que a sesión puidera dar comezo. E nos créditos, de novo aplausos. Filme de masas, con electrizante música, que nos puxo a andar na ida a unha das festas das praias de Cannes, nunha cálida noite de maio na Costa Azul.

Tamén fóra de competición, o público quedou dividido coa última tolemia do surcoreano Na Hong-jin, The Wailing (2016). Agardada por moitos logo de dous thrillers tan sólidos como The Chaser (2008) e The Yellow Sea (2010), a verdade é que esta historia policiaca que se adentra sen temor no fantástico, pillounos desprevenidos a moitos. Nunha aldea perdida nunha área boscosa, comezan a aparecer familias asasinadas con violencia. Os únicos sobrevivintes morren ao pouco dalgún tipo de ataque nervioso. E, a partir deste comezo, pois hai unha investigación, claro.

Nas buddy movie surcoreanas adoita haber un poli tonto e outro listo, como é común tamén no xénero hollywoodiano. Aquí todos son parvos. O melodrama é tan esaxerado que nos fai chorar, pero de risa. E os elementos fantásticos, cun filme a cabalo entre Seven (David Fincher, 1995), O exorcista (William Friedkin, 1973), A noite dos mortos vivintes (George A. Romero, 1968), Vampires (John Carpenter, 1998), Evil Dead (Sam Raimi, 1998) ou Kaidan (Masaki Kobayashi, 1964); son tan desprexuízados e copións que, cando chega un novo, sorprende e nos fai gozar coa identificación. Se Cabin in the Woods (Drew Goddard, 2012) mataba o xénero de monstruos como Watchmen (Alan Moore e Dave Gibbons, 1986-1987) cravaba unha estaca no peito do superheroe cal Quixote coas novelas de cabalería; The Wailing fai o propio co subxénero de investigacións policiacas con elementos sobrenaturais.

Que o vampiro/asasino/chamán sexa xaponés e de grande carga cristianas nos seus ritos, fronte á resistencia budista dos bos de turno, acompañados de pantasmas de dubidosa intención e ascendencia sintoísta – polo menos así o percibe o espectador occidental, máis afeito aos mitos de Xapón – indica un rexeitamento ao alleo na cultura popular surcoreana. Que demos ou entes cristianos e budistas choquen nesta loita pola alma dos protagonistas abre o filme a interpretacións políticas interesantes, que non desenvolveremos aquí para non desvelar a trama. Á postre, The Wailing, con tanto ingrediente na ensalada, non acaba por atopar o seu sabor, sorprendendo e agredindo ao espectador con cada bocado, para o bo e para o malo. En Sitges vai ser unha sensación. Eu, se poido, repito aló, para celebrar o desenfreno de Na Hong-jin coa súa fiel lexión de frikis desacomplexados.

image

Pecharon ademais hoxe a sección Un Certain Regard dúas películas bastante esperadas e, no que a min respecta, decepcionantes: La larga noche de Francisco Sanctis (Francisco Márquez, Andrea Testa, 2016), que viña de gañar premio en Bafici, e La tortue rouge (Michael Dudok de Wit, 2016), dun animador debutante na longa, apoidado polo estudo Ghibli. A primeira é, unha vez máis – e cantos irán nesta edición – un conto moral sobre un home que debe decidir se avisar a dúas persoas disidentes políticas en Arxentina de que virán detelos a mesma noite na que o filme ten lugar, ou mirar para outro lado e deixalo correr, estando el máis seguro. Con este argumento xa vos imaxinades por onde vai. A película trata de dilatar esas horas antes da decisión, buscando a instrospección na mente de Francisco Santis, pero o seu estilo acaba por se parecer máis a un dun informe policial.

La tortue rouge é preciosa e precisa no formal, dun estilo sinxelo debedor do mellor Hergé e na tradición de Fantasia (Norman Fergunson, 1940), contada tamén só a través da imaxe e a música. Non hai nin unha soa palabra nesta historia dun home que chega a unha illa deserta e acaba por ter un romance cunha tartaruga transformada en muller. Entramos no terreo do mito, nunha cinta que intenta sempre epatar tanto, que non deixa un segundo de respiro na súa intensidade, causando que o espectador deixe de interesarse polas peripecias dos protagonistas.

Mañá péchase a sección oficial con Elle (Paul Verhoeven, 2016), última gran promesa na que depositamos as nosas esperanzas. Falarémosvos dela e doutros filmes da oficial recuperados deste par de últimos días. Xa faremos as quinielas dos galardóns, pero dicir que, sendo esta unha edición de grandísima calidade, aínda non vimos un filme que nos sacara das casillas e nos empurrara aos límites da linguaxe cinematográfica coñecida – pode que Mimosas (Oliver Laxe, 2016), gañadora por certo da Semana da Crítica, pero non estaba en oficial. Agardamos que Verhoeven encha esas altas expectativas.

Comments are closed.