CANNES DÍA 6: OLIVER LAXE CONQUISTA A CROISETTE

image

Chegou unha das xornadas máis esperadas deste Cannes 2016, pois hoxe presentouse na Semana da Crítica Mimosas (Oliver Laxe, 2016), filme que suscitou o aplauso entusiasta do público e que está a ser ben recibido pola crítica. A segunda longa do director de Todos vós sodes capitáns (2009) pouco ten que ver con esta. Unha caravana no Atlas marroquí leva un home ao seu lugar de repouso. Con esta sinxela liña argumental, Laxe constrúe unha cinta contemplativa e con diálogos que funcionan a xeito de parábolas. O seu ritmo interno, máis próximo ao dun poema épico que ao dunha novela de aventuras, execútase case a modo de mantra e fai que entremos paulatinamente nunha película árida como a paisaxe na que se sitúa; pero tamén chea de xenerosidade de cara ao espectador. A epopea (porque iso é Mimosas) é espiritual, o camiño físico pouco importa, nunha estrutura dramática que segue os tres movementos máis tradicionais do rezo islámico (inclinado cara adiante, de pe e axeonllado coa cabeza preto do chan). Aquí a xeografía non acompaña a trama. As montañas e o deserto están aí como unha proxección do camiño de fe dos seus protagonistas, que se ven enfrontados ao vasto da paisaxe na tradición romántica de Caspar David Friedrich, e que remite tamén aos filmes máis aventureiros ou pictóricos de Werner Herzog e Michelangelo Antonioni. As Mimosas non se explican, só hai que crer nelas. A película pide un acto de fe e, se un se entrega a el, ofrece iluminación. Esta presentación é xa historia do cinema español, se é que ese concepto existe, porque Laxe, como Shakib, reza a diario, axeonllado, de pe ou inclinado; e reza libre.

Fóra de competición, presentouse na mesma sección Apnée (Jean-Christophe Meurisse, 2016), comedia en torno a un trío que pide o matrimonio. A partir deste disparatado comezo desenvólvense un conxunto de gags cómicos sobre a sociedade francesa actual. É como a versión arty e pulcra de Juan Cavestany.

Na sección oficial, puidemos recuperar Paterson (Jim Jarmusch, 2016), película que fai grandes esforzos para trasladar o proceso creativo da escritura poética ao cinema, e fundir ambas as dúas linguaxes. Adam Driver conduce un bus a diario e, nos momentos libres no traballo, compón versos nunha libreta. Así xornada a xornada durante unha semana, con diferentes variacións para cada día do calendario. O percorrido da casa ao traballo, do traballo á casa, despois o paseo ao bar co seu can, as conversas coa parella no domicilio, e todo o que vai no medio; permítenlle a Jarmusch facer de Paterson un observador, un voyeur alter ego do cineasta, que se fixa en detalles que acontecen ao seu arredor e nas conversas que escoita aquí e aló. Así, a obra é unha colección de historias jarmuschnianas ben integradas neste esquelete narrativo, que traslada en imaxes e palabras o concepto do haiku ao cinema. A poesía debe evocar imaxes e sensacións, ás veces superpostas, conectarnos co mundo dun xeito espiritual, sentindo cada parte do universo que nos rodea. A creación artística é un acto diario de espiritualidade común. Así a entende Jarmusch, que convirte en poucas palabras a contemplación dunha cerilla nunha declaración de amor. Entre poemas e cañas, o espírito de Coffee & Cigarettes (2003) segue vivo neste “beer & matches” de sentir poético e unha espiritualidade de inspiración budista (e se alguén o nega, fíxese no encontro final co poeta xaponés, ante unha ponte integrada na paisaxe e unha árbore que actúa como xardín zen ready made).

Pola súa banda, o último traballo de Jeff Nichols, Loving (2016), recupera o caso da primeira parella mixta no estado de Virxinia que logrou ir ata a Tribunal Superior dos Estados Unidos a finais dos anos sesenta e cambiar a Constitución para que a súa unión, entre unha muller negra e un home branco, fose legal. Filme militante de aspecto clásico, que reconstrúe moi ben a época cun estilo á Mad Men ou a obra nesta liña do Todd Haynes con Far From Heaven (2002), Mildred Pierce (2011) e Carol (2015), conta con boas interpretacións e un férreo guión, por momentos excesivamente pedagóxico. O uso da música, que intenta intensificar emocións en escenas relevantes para a trama, achégao máis a Steven Spielberg, aínda que aquí o pulso de Nichols non é o do realizador de El color púrpura (1985) e a busca da lágrima non xoga a favor de Loving. Filme necesario en todo caso, polo tema que desenvolve con meridiana claridade.

Non hai artigos relacionados.

Comments are closed.