CARLO PADIAL (1/2): “FIXEN TALLER CAPUCHOC CO QUE TIÑA PORQUE NON PENSO PERMITIR QUE ME DETEÑAN”

carlo-padial

Na pasada edición do Festival de Cine Europeo de Sevilla, Carlo Padial presentou unha das seis diferentes montaxes de Taller Capuchoc (2014), a súa última película. A súa película foi a xoia dunha sección centrada nun cine diferente e rompedor centrado na contra-comedia. Temática, posta en escena, texto… todo xoga un papel moi importante no cine de Carlo Padial onde, máis que o continente, o que importa é o contido.

Como plantexas facer unha película?

Juan Cavestany dicía unha cousa moi guai que é que facemos estas películas pequenas porque temos medo a que se nos pase a vida agardando a levantar a película que sexa que tes coa produtora grande que sexa. E é totalmente certo. Quen non pasou polo proceso non o pode entender. Se ti plantexas certo tipo de historias ou tes certo tipo de ideas, por forza vas a pasar por un pouco polo que pasa Juan, ou polo que pasa Canódromo Abandonado, ou polo que pasa Venga Monjas… Á que non queres facer un determinado tipo de cine, ou que non é o cine que a ti che sae aínda que che encante, por forza vai ser moi complexo levantar unha película así. Non só en España, co tempo vou descubrindo que é en todas partes igual. Pero en España é dobremente difícil, polo que todos xa sabemos. Ti xa sabes a que xogas, se plantexas certas ideas xa sabes o que che espera. E entón, no meu caso particular, eu viña xunto con Carlos de Diego, que é que adoita producir o que eu fago, viñamos de Barcelona Televisión, e antes do cómic… Fomos aprendendo sobre a marcha, co cal somos os salvaxes auténticos, fomos aprendendo con cada proxecto. E, de forma natural, cando xa levabamos moito tempo, compramos as nosas oficinas, o noso equipamento e decidiamos como eran as series e o que faciamos sobre a marca e baixo as nosas regras. Viviamos nunha irrealidade, tamén porque creo que naquel momento económico era posible. Cando saímos de Barcelona Televisión atopámonos con que viviramos unha situación moi privilexiada. Empezamos a ter reunións con produtoras que querían levantar un guión noso e comezou un pouco o inferno.

É un proceso cansado…

Si. E a ese encadenámoslle outro proceso. Nós empezamos a traballar nunha produtora moi coñecida de Barcelona e estivemos 3 anos desenvolvendo proxectos dos cales non se fixo nin un. Tamén diriximos un piloto; aparte dos guións e biblias que escribiamos para series, escribimos unha TV Movie… E nun punto pensas, “que estou facendo? Estoume pagando o alquiler? Si, pero que sentido ten isto?”. E en parte eu creo que se meus produtos non saen cando os intento facer dunha forma mainstream é porque hai algo, no seo do proxecto que propoño que vai en contra do propio proxecto. Hai como unha hostilidade e desconfianza cara esa forma de producir. Como espectador non a teño, pero á hora de facer cousas creo que debo cargar ao proxecto de algo que, cando chegue ás persoas ás que lle ten que chegar, sexa como “Wow! Que merda é isto?”. Hai como algo aí metido…

Na mitade de todo ese clima, que durou moitos anos, vimos que ese modelo de “Ti dame os cartos que volveremos con algo que esté ben” xa se acabara. Tivemos que atopar outra fórmula. E… non sei se respondo á túa pregunta, pero a razón pola que facemos estas películas pequenas é porque esa outra forma complícase desa maneira. E despois de Mi Loco Erasmus (2012) volveu a suceder, contactoume unha produtora para escribir outro guión dunha película grande, moito máis grande que as miñas. E aínda que as circunstancias son outras, a partir de que alguén che pide un guión despois de ver Mi Loco Erasmus e lle gusta, hai un problema que é que custa horrores erguer unha película diferente en España. Non pasa nada, asumálolo. Non é unha crítica, é unha realidade. E aínda que ese proxecto era unha comedia normal, non era nada normal.

Gústame que digas que te chamaron para facer unha película “normal”.

[risas] Si, eu quixen facer unha película normal pero o que me sae é… Ademais, xa de forma natural, agora a xente xa non ven a pedirte que fagas La boda de mi mejor amigo (1997, P. J. Hoogan). Non ten sentido. Sería un auténtico zumbado [risas]. A min gustaríame, igual é a fórmula: empezar a facer películas totalmente normais que sabes que non che van a saír e que o resultado vai ser moi estraño. Pero quizais é mellor partir de estas ideas tolas que teño e que logo síntome moi mal porque xa sei o que ven: veñen moitos problemas. Non podes pasar a vida agardando e que eu xa non sirvo para iso. Eu son unha persoa que entendo o audiovisual como está a suceder e non como na época de Max Ophuls, que é como o vive a maioría da xente. E está sucedendo aquí, no teu móbil. Ten que ser máis fluído isto, ten que ir máis rápido. Porque senon pasa iso que me citabas antes. É unha das cousas que máis medo me dá de facer un proxecto normal. Para cando se aprobe, se é que se aproba, aínda hai que refacer esa película e estarei totalmente desconectado.

É unha elección o low-cost ou é unha imposición do modelo de produción?

O tema de se unha película é barata ou se é cara, ese especie de animadversión que xenera ás veces este tipo de cine, Dispongo de Barcos (2010, Juan Cavestany), Diamond Flash (2011, Carlos Vermut)…, é como que non hai nivel suficiente para asimilar que significan estas películas. É a realidade. A xente obcécase co contedor cando debería pensar que significa que aparezcan estas películas. É completamente estúpido que eu che plantee unha película totalmente brillante como La tumba de Bruce Lee (2013, Canódromo Abandonado) e a ti o que che obsesione é se todo soa ben, ou se nun punto está desenfocada, ou se no post-screening o único que che interesa é con que cámara o fixeches… Pois ti es un absoluto imbécil. Con que a gravaches e canto che custou é o que sempre preguntan.

Xusto iso íache preguntar, canto custou Taller Capuchoc?

Claro, claro. Pero é que é unha obsesión iso, e é unha obsesión equivocada. O que tes que plantexarte é absorber o talento. É moi sinxelo. Se ti non queres que se faga este tipo de cine, faino con máis cartos. E o problema é que non sabes como facelo porque es un inepto e estás atado a un sistema antigo que non funciona pero do que se sacaron, e se siguen sacando, moitos cartos. Como vai ser unha mala noticia o talento? É ridículo. Un dos meus estilos favoritos de expresión artística é o rap. A maioría da xente grábase na súa puta casa cun micro. Non hai ningún problema. Mañá lévalos a Nova York ao Electric Lady Studios e grávalos ben. Dá igual. Non te plantees “si, cantas ben… pero ese micro era unha merda ou que?”. É coma ver a Notorious Big rapeando 15 minutos nun parque con 14 anos e obsesionarte con que o tío o estaba a gravar cun micro de merda. Es un imbécil. O que tes que facer é o que fixo Puff Daddy: colles a este tío e lévalo a un estudo.

E se a ti che chegase ese produtor que che dera todo a cambio de sacrificar a liberdade que che dan cousas como Go, Ibiza, Go

Igual que che digo isto, dígoche o contrario. Hai autores moi interesantes que non teñen ningún problema en manexar presupostos grandes. Juan Antonio Bayona é un director que fai as súas pelis con máis cartos. E xa está. É o tipo de historias que el escolleu contar e o que lle levou a ese método. Pero el é un autor que cando falas con el ten as mesmas preocupacións, o único que el manexa millóns de euros e ti falo con nada. O que quero dicir, e é algo moi central que non llo lin a ninguén, é a cegueira dunha industria que non é permeable, que non é meritocrática, que non avanza. E se ti tes a mentalidade de funcionario, que é o que ten a metade do cine español, así van as cousas, e así tes o cine que tes que non o quere ver case ninguén. Pero non pasa nada, é a realidade. E a xente convértese en funcionarios, ou obsesionados do mercado… Non hai nada peor que ir a un festival de cine e sentarte con alguén que só fala do mercado. É algo moi raro iso. O cine caeu no mesmo fallo que o arte contemporáneo, que se alonxou do seu público. Ti séntaste a falar con artistas contemporáneo, eu estudei Belas Artes así que coñezo ese mundo, e sólo falan de mercado, porque se converteron en expertos de mercado. Pero iso non é interesante. Fálame de ideas.

Taller Capuchoc é case unha mixtape, non é unha película. Se a queres facer ben, facémola, eu fíxena co que tiña nese momento porque non penso permitir que me paren. A min todas estas reunións de merda con toda esta xente que non entende nada, xente moi maior que ten unha idea equivocada do cine e que ademais non ten as películas potentes para apoiar as súas teses. A min venme Scorsese e calo coma unha perra; pero si me ves ti, cala ti, non sabes nada. É ridículo. O problema é ese. Ti deberías plantexar unha, dúas, tres películas coma esta e ser absorbido con total naturalidade. E no lugar diso, o que pasa, e o que parece que lles dá argumentos aos que non queren que exista un cine diferente, é que como ninguén se interesa por nada, o nivel de interese é mínimo e a masa crítica sodes catro. A xente cánsase, e vólvese amarga ou agria. É tristísimo, eu cada vez que vexo un director de talento que o deixa… é terrible iso. É dunha pobreza absoluta.

Dicías Scorsese, pero claro, el era o alternativo da súa época.

Claro. E eles dixeron como se facía o cine, e eu estouche dicindo como se fai o cine hoxe. Así que cala e escóitame. E claro que fago cousas raras, é normal. Eu veño coas cousas de Youtube, coas cousas de hoxe. A miña posta en escena é como grava a xente cun móbil, as conversas superpóñense, ninguén escoita, hai ruído… É o que estás vivindo. Deixame que che fale. Deixa que che fale Canódromo, que che falen Venga Monjas, Luís López Carrasco, Carlos Vermut. Eles vanche dicir como é o cine, non me digas a min como é o cine. E non me intentes alisar ata que che veña cunha peli costumbrista de merda española cun fondo social progre… deixame en paz.

Por exemplo, Carlos Vermut agora está a ser absorbido.

E é algo marabilloso.

Pero habitualmente xúlgase, non as vosas mensaxes, senon “é que isto está feito fatal”.

Pero que é fatal para ti? Para ti está ben o 80% do cine que consumimos, que é televisión filmada con cartos? É cobardía iso, é pobreza. E dígocho sendo totalmente sincero. Danme igual as entrevistas, dígocho como se esto non o fose a ler ninguén. Porque é a verdade, é moi pobre a proposta cinematográfica en España. Tes o cine industrial, que está moi mal feito agás tres ou catro persoas, entre eles Jota (J. Bayona) que é para min o mellor; pero en conxunto é un cine mal feito e acomplexado que importa formas cando xa están totalmente trilladas. Ou ben tes un cine que está totalmente fóra do mercado, un cine de festival. Que é un cine que a min tampouco me interesa, é un cine aburrido, feito por estudantes de Belas Artes ou de Cine, que para o caso é o mesmo; con xente que vai acabar dando clases. É como quedar con un amigo para contarte chistes entre volos dous. A min non me interesa tampouco iso, e dígoo con total sinceridade. E o potente de toda unha xente que non nos coñecemos, non somos amigos, coñecímonos por facer isto. Eu pensei que estaba só en Barcelona e de golpe vin que non. Que en Barcelona había outros tolos como Venga Monjas que pensabamos o mesmo, aínda facendo vídeos diferetens e non tendo nada que ver.

Pero temos unha cousa en común: todos gravamos porque o sentimos de verdade. Case ningún nos presentamos a concursos de curtas. Non o digo con demérito de quen o faga, porque é outra vía; quero dicir que é interesante. Nós nunca falamos de curtas, falamos de vídeos. É coma o normal. Se eu chamo a Xavi (Daura) está gravando, se el chámame a min estou gravando, ou editando. Porque é o que fas. Senon, de que carallo sirve isto? Se rodas tan pouco, que sabes? Toda a xente que che gusta, desde Buster Keaton, rodaron a hostia. E iso é do que vai. Ao final, para que te adicas a isto? Para ser unha especie de opositor? É que é ridículo.

"Cada vez que vexo un director de talento que o deixa… é terrible iso. É unha pobreza absoluta"

“Cada vez que vexo un director de talento que o deixa… é terrible iso. É unha pobreza absoluta”

E cres que existe unha actitude de “fago cine porque hai axudas”?

A min hai unha cousa que me dixo un director, que tampouco quero dicir o nome para non comprometelo, que está ben: “hai uns cartos, cólleos”. Non o dicía estrítamente a min, pero dicíame que era a súa lóxica. Compártoa, está ben. Non é unha actitude “axudas non, crowdfunding si”. Non sei. Nada é si ou non. Por exemplo, a min o crowdfunding non me gusta, pero Pablo Hernando fixo un e foille moi ben. E grazas a un crowdfunding temos La tumba de Bruce Lee que para min é unha das miñas pelis favoritas dos últimos 20 anos.

Ao traballar en Internet, subindo os vosos vídeos e demais, como valorades o éxito sen ter “cifras de recadación”?

Eu non son o típico personaxe de Internet como si son Xavi ou Esteban (Venga Monjas), no sentido de que se te paras a mirar os meus vídeos, ou os vídeos uqe eu dirixin para Pioneros, en realidade non hai tantos vídeos feitos expresamente para Internet. A única cousa que fixemos para Internet e pensando “si, esto queremos que esté en Internet” é Go, Ibiza, Go. Co que tampouco son a persoa máis indicada para contestarte a isto.

Unha vez dito isto, como mediría o éxito? É moi relativo. Cos meus editoriais en Playground teño moitísimas máis reproducións que con Go, Ibiza, Go, porén, cónstame que Go, Ibiza, Go é moi máis influínte. É moi relativo. Moitos dos meus vídeos favoritos de Internet teñen mil reproducións. En que mides o éxito? Eu no meu caso non contabilizo reproducións ou canta xente compra un libro. Aínda que iso tamén é fundamental, porque se fas un pase e ninguén vén, tamén é significativo. Eu mido o éxito en sentirme moi afortunado de… teño 38 anos e levo 10 adicándome a isto sen traballar de nada máis. Iso é o éxito. Cada semana, cada mes que poida manter isto é unha marabilla. Pero non coma que poida erguerme “ei, non teño nada que facer! Vou a comer Doritos” [risas], senon porque poido adicarme a perseguir as cousas que me interesan. E iso é alucinante. Ou, eu que sei, se fago Mi Loco Erasmus podo estar un ano pechado con Dídac Alcazar no sótano traballando. E iso para min é unha marabilla. Para min, o éxito é que constamente chámanme a atención cousas e podo convertir esas ideas en textos ou vídeos. Mentres poida facer iso, é incrible.

Comments are closed.