Artigos de Daniel Ribas:

LE LIVRE D’IMAGE, de Jean-Luc Godard

Ler esta crítica na súa versión orixinal en portugués   O libro dos excesos O traballo meticuloso e caótico de Jean-Luc Godard é de sobra coñecido. As súas Histoire(s) du cinéma (1988-1998) son o exemplo máis claro. Se o percorrido desta obra e doutras tantas puidese ser reducido a unha idea, esta sería que o noso mundo está composto por imaxes e o seu exceso caracteriza... Ler máis

TOIVON TUOLLA PUOLEN, de Aki Kaurismäki

Ler esta crítica na súa versión orixinal en portugués É refrescante voltar de cando en vez ao cinema de Aki Kaurismäki. O seu mundo, atravesado por unha estética retro (mais sen o pastiche posmoderno ao que asociamos agora esa palabra), ancórase na vontade e na necesidade de dirixir o noso ollar naquilo que nos fai humanos. Ese lado humanista –que o cinema clásico converteu... Ler máis

E AGORA? LEMBRA-ME, de Joaquim Pinto

Ler este texto na súa versión orixinal en portugués Como analizar o tempo? Como incorporar ese concepto filosófico milenario ao pensamento humano? O cinema, como arte do tempo, pode contribuír a esta busca interminábel: pode axudarnos a entendérmonos ou, aínda mellor, a pensarnos como seres durábeis e, sobre todo, finitos. Desa conciencia ontolóxica xorde E Agora? Lembra-me... Ler máis

É O AMOR, de João Canijo

Da experiencia do amor: un filme-proceso No 2012, o festival de cinema Curtas Vila do Conde organizou o Campus/Estaleiro, un programa intensivo con estudantes de cinema da rexión do Porto que, como corolario, produciu diversas curtametraxes, poñendo en contacto a eses estudantes con realizadores profesionais. Nese contexto, xurdiu unha proposta directa para o cineasta João Canijo:... Ler máis

AMOUR, de Michael Haneke

O cinema, visto na sala escura, é unha experiencia. Isto é, o filme promove unha identificación emocional co espectador a través da manipulación narrativa ou estilística. Por exemplo, a música ou un acontecemento catártico no melodrama establecen unha relación sentimental coa audiencia. De certa forma, manipúlana, utilizando a suspensión da incredulidade e a identificación... Ler máis

SANGUE DO MEU SANGUE, de João Canijo

IDENTIFICACIÓN DUN FILME INTRO. João Canijo é un dos cineastas máis importantes da actual xeración do cinema portugués, á par de autores como Pedro Costa, Teresa Villaverde ou João Pedro Rodrigues. Os seus primeiros filmes datan da década dos 80 (Três Menos Eu, 1987; “Filha da Mãe”, 1989) e representaran, neses tempos, unha sinal dunha renovación xeracional do cinema... Ler máis

ÚLTIMO CINEMA PORTUGUÉS: EXPERIMENTACIÓN FORMAL E NARRATIVA

Na primeira década deste século, o cinema portugués reinventouse coa aparición de varios novos autores. Este novo descubrimento dun novo cinema saldouse con varias modificacións tanto nos modos de produción como nas escollas temáticas e cinematográficas. Visualmente, o cinema portugués foi, lentamente, transformándose e o panorama actual é, en moitos aspectos, distinto... Ler máis