Crónica 23 de novembro
Como se poden escribir e dirixir tres marabillosos filmes antes dos 30, e ademais ser intelixente e encantadora? Un minuto de conversa con Mia Hansen-Løve, que irradia unha enerxía e confianza inusitadas, logo de visionar Un amour de jeunesse, a súa última e excelente película, xa me alegran o día, aínda que esta estupenda experiencia vaia seguida de bodrios insoportables. Confío en que en novos intercambios de impresións nos vindeiros días me confíe o seu segredo do éxito. Se o talento é contaxioso, dende logo non me vou despegar dela.
Recoñezo que a miña achega á súa figura é máis a do fanático que a do crítico. Para min, Tout est pardonée, Le père de mes enfants e agora, Un amour de jeunesse; son unha maneira de reencontrarse cun François Truffaut resucitado, mais con sensibilidade feminina. Na súa última longa, Hansen-Løve desenvolve o sentimento melancólico dunha rapaza que sofre a ruptura sentimental dun primeiro amor. Xa adulta, estudando arquitectura na universidade, atópao de novo e teñen unha aventura. Ela sae nese momento cun profesor seu, do que aprende a controlar a luz coas formas dos seus proxectos (esencia desta arte, ensínalles aos seus alumnos) e a ler nas paredes os trazos da memoria.
O bo cineasta comparte cos mestres da Bauhaus, representados en varios edificios do filme, estes dous elementos. Por unha parte, moldea a luminosidade ao seu antollo e, por outra, realiza un rexistro dos lugares que a fotografía, exercida polo rapaz, non chega a atrapar. Este concepto está directamente ligado ao devir psicolóxico do personaxe principal, que atopa nas liñas dos seus planos unha maneira de enfrontarse a e controlar uns dolorosos recordos.
Ademais dun sutil e moi sentido estudo das relacións de parella, Un amour de jeunesse é tamén unha reivindicación das paixóns xuvenís, por moito que estas poidan ferir ás veces a alma. É, en definitiva, unha cinta profundamente romántica, que descobre ademais a Lola Créton, todo un portento de actriz.
Despois disto, xa nada lle pode parecer bo a un, máis cando ten que tragar Toomelah, de Ivan Sen, algo así como a versión pobre de Winter’s Bone, pero con indíxenas australianos. Rodada teoricamente cun estilo ‘cinéma vérité’, en realidade puxeron a cámara en automático e rezaron para que baixara John Ford do ceo e lle puxera un pouco de sentidiño a este despropósito. A vontade de retratar o ambiente marxinal destes indios, masacrados polo colonizador inglés, é loable, pero non abonda. Xogar co xénero negro para dar información sobre o contexto no que vive esta comunidade non é unha boa escolla para estes propósitos, cando a proposta é filmicamente tan pobre. Mellor que a refagan en clave documental e funcionará moito mellor. Cómpre dicir, porén, que non está carente de certa honestidade. O mellor do filme é a reprodución fidedigna da súa xerga, nunha aproximación que recorda á de The Wire. Iso si, se volven tomar xente do lugar para actuar noutra ficción, primeiro que lles dean clases de interpretación.
Á tarde, métome nunha sesión de curtas, á espera de que Nicolas Provost me recupere do baixón de Toomelah con Moving Stories. Pois nada, vou e atópome co peor dun autor espectacular, que ben podería ter sido seleccionado na competición de longas coa súa excelente The Invader. Como en ocasións anteriores, o artista plástico belga toma material de arquivo (neste caso, de voos de avións) e edítao con comentarios en off para crear unha tensión propia dun thriller. Para os que sexan novos nisto, mellor quedarse con Plot Point e Stardust, que desenvolven esta técnica con moito máis acerto, aínda que eu recomendo a filmografía completa deste autor, aínda bastante descoñecido, e que cómpre reivindicar. Das demais curtas, mellor nin falo.
Á noite, toca ver a esperada non-película iraniana This is not a Film, de Jafar Panahi e Motjaba Mirtahmasb, con longo percorrido por festivais internacionais logo que Panahi fose condenado a seis anos de prisión polo seu traballo. Efectivamente, este non é un filme, só o esbozo da cinta que non se puido rodar. Dende logo, trátase dun documento histórico sobre a a súa situación de censura, e dun ataque directo ao réxime de Almadineyad, si; pero nada máis.
