Pig, de Michael Sarnoski

Outra película de Nicolas Cage en carteleira. Así é, pero ao mesmo tempo non o é, e nos matices está a graza das cousas. Non se lle escapa a ninguén que Nicolas Cage é unha “estrela” que parece aceptar todos os guións que lle chegan sen pararse a cuestionalos o máis mínimo. Pero entre tanta película mediocre e refinada, ás veces consegue actuar en longas con identidade propia e, ultimamente, non para de poñerse nas mans de curiosos debutantes e entregarse a eles libremente para realizar as súas tolas, variadas e extravagantes ideas. Mandy (2018), de Panos Cosmatos, e Color out of space (2019), de Richard Stanley, son dous claros exemplos de cintas arriscadas nas que Cage tivo o valor de entrar e deixarse levar, porque quizais outro actor con ese nivel mediático e experiencia ás súas costas nunca se pararía a ollar por enriba calquera destes proxectos. Por iso, para ben ou para mal (e admítese debate), Nicolas Cage é e será historia do cinema. E aínda que os seus altibaixos son máis que evidentes, sempre acaba dentro dalgunhas ideas que tentan romper un pouco co paradigma da produción audiovisual actual na que o propio Cage é un dos seus máximos abandeirados. A súa alternancia entre proxectos de estraña frescura, case condenados ao ostracismo, a un público mínimo e a poucas salas, pero que teñen algo que dicir, e esas grandes obras de orzamento inflado que só perseguen o delirio dos efectos visuais e a pomposidade máis frenética e espectacular, dando resultados sen alma e case sen ningunha lectura posible, é algo digno de estudo. Todo isto desembocou, case como un berro ao ceo escoitado por algún Deus, na auto-paródica e bastante recomendable O insoportable peso dun descomunal talento (2022), de Tom Gormican, que aínda podemos atopar en exhibición nalgúns cinemas.

En Pig (2021), a ópera prima de Michael Sarnoski, a actuación de Cage é o que máis brilla nunha cinta austera, sinxela e moi contida, pero na que a atmosfera e o tempo narrativo son algo con poder e vontade propia e que están tan ben construídos que non permanecen nunca nun segundo plano. Explícome: parece que todo vai estoupar en calquera momento nesta historia de incendios e feridas sen pechar. As secuencias estíranse, a cámara detense nos rostros, queda suspendida nunhas miradas que expresan o que as palabras non poden alcanzar, nun pestanexo pode romper absolutamente todo. Pero non, non ocorre, e nunca resulta algo anticlimático. O certo é que Pig (2021) é unha película de vinganza na que apenas hai acción, ou, mellor dito, violencia estrita, pero na que están a pasar cousas continuamente. Aquí todo é agreste, físico e escuro. Non hai un ritmo endiañado nin unha música dinámica que empuxe as secuencias, non se necesita nada diso. Constrúe o seu mundo desde o máis básico e sostense sobre un personaxe que deambula como unha pantasma, encurvado, un Sísifo moderno, coa cabeza baixa, coma se a súa única relación honesta e real, ademais da que mantén coa súa porca trufeira, fose coa propia terra.

Sarnoski, coa axuda impecable de Cage, constrúe un personaxe que se nos mostra a pinceladas, como un atardecer que se atasca no horizonte, e que hai xa tempo decidiu apartarse de todo e de todos. Un personaxe cuxa procura metódica e imparable por eses baixos fondos do mercado ilegal de trufas resulta hipnótica e contundente, e todo desde a elegancia dunha posta en escena sobria que non busca subliñar nada e que nos desarma pola seguridade coa que está contado todo. Non toma riscos, pero Sarnoski tampouco escolle o camiño fácil; existen unhas marcas de estilo e a intriga cócese amodo. Consciente diso, nunca renuncia á súa propia autenticidade.

Así, o que podería ser un filme de vinganza que abrazase uns códigos moi de manual, mergullando en terreos ás veces demasiado concisos e manidos, acaba fuxindo diso e transfórmase noutra cousa moito máis punzante e que fala do valor e a oportunidade de crecer e atopar a paz nunha perda inesperada e dolorosa. Ademais, a medida que avanza a metraxe, vanse engadindo capas e adquirindo cada vez máis complexidade emocional ata chegar a un final que, no canto de ser explosivo e abrupto, é consecuente, tranquilo e, en definitiva, millóns de veces máis interesante que un no que o protagonista se deixase levar pola ira e no que todo fose coreografiado por e para ela.

É certo que, por momentos, é fácil preguntarse: por que non profundar máis nun mundo tan rico e orixinal? Por que non escarvar máis nesa pastosa e enfermiza crueldade que pode esconderse detrás dos restaurantes de luxo? Podería dar máis de si. De feito, Sarnoski parece prometer isto nos primeiros compases, pero logo é fácil darse conta de que Pig (2021) é a historia dun home e que sería tan fácil como suculento perder a perspectiva e diluír no continente o contido, baseado, en grandes doses, nesa presenza dun personaxe robusto e cheo de misterios e arestas. Porque todo xira ao redor de Robin, ese chef que decidiu afastarse da alta cociña, dun mundo hipócrita e velenoso que se estende como un cancro e no cal, ante o mal, prefiren torcer a mirada. Só cando lle quitan o que máis quere, a súa querida porca, parece espertar desa prisión autoinflixida, chea de culpa e remorsos, na que se exiliou. Ao final existe unha especie de redención, pero non é a habitual, por iso é polo que extraio da película de Sarnoski iso de atopar a tranquilidade despois da derrota, de alcanzar a paz asimilando e recoñecendo a dor no canto de fuxir del. Unha película para ver e oír, para non esquecernos de que Nicolas Cage é un actor á altura da súa lenda. Un actor que se nega a ser retirado.

Comments are closed.