PRIDE, de Matthew Warchus

pride nighyDa industria audiovisual británica podería aprenderse moito neste país. Empezando polo seu modelo de televisión pública de prestixio, ou a súa forma de subvencionar proxectos cos fondos da lotería, pero tampouco vaiamos aspirar a imposibles. Sinxelamente, hai pequenas leccións que se podían sacar vendo como fan as cousas por alí. Por exemplo, como montar un blockbuster digno. Por estes lares seica unhas cantas brincadeiras sobre estereotipos rexionais son abondo para crear un fenómeno recadatorio (habería que reflexionar algún outro día sobre a “telecinquización” do noso cinema). En Albión, en cambio, poden apostar polo cinema social baseado en feitos reais e cun elenco de intérpretes de primeira liña para acadar un rompebilleteiras sen ter que renunciar a transmitir á súa audiencia mainstream unha mensaxe subversiva, bastante necesaria nestes tempos que corren.

Pride (Matthew Warchus, 2014) non busca descubrir a pólvora. De feito adscríbese bastante fielmente a unha corrente que xa transitaron anteriormente The Full Monty (Peter Cattaneo, 1997), Brassed Off (Mark Herman, 1997) ou Billy Elliot (Stephen Daldry, 2000), filmes que non dubidaban en usar as revoltas sociais do réxime Thatcher (particularmente, os conflitos mineiros) como pano de fondo para construír comedias familiares con pouso. Ou o brasas de Ken Loach, que dedicou a práctica totalidade da súa cinematografía a explotar a loita de clases para as masas. Aquí o máis parecido que tivemos a esa vía da dramedia social foron as primeiras achegas de Fernando León de Aranoa, pero desgraciadamente desde Los lunes al sol (2002) algo se torceu.

O guión de Stephen Beresford non deixa de ser funcional, pero polo menos acerta na trama e no ton. Aprovéitase moi ben a anécdota da que parte, ese episodio verídico da rede de apoio mutuo que xurdiu entre un colectivo gai de Londres e unha vila mineira galesa en 1984 que ten moita chicha narrativa, e aínda que coñecemos de antemán o desenlace (a Historia é a nai do spoiler), esta dramatización en ningún intre perde o interese, culminando nun clímax triunfalista que é de agradecer coa que está caendo. Noutras mans, poderíamos ter sufrido unha bufonada sobre “pervertidos e poceiros” descalificándose mutuamente, mais aquí o escritor está interesado en amosar como se derruban os prexuízos, e como mundos moi diferentes poden chegan a entenderse.

Beresford alecciona sen caer na sensiblería, e nótase o respecto que sente polos seus personaxes, aos que sabe describir nunhas poucas pinceladas. En dúas horas de metraxe consegue que unha ducia de protagonistas teñan un arco propio paralelo á acción principal, algúns tan ben definidos en poucas secuencias como a reconciliación do Gethin de Andrew Scott coa súa nai. Por iso ás veces sorprende que momentos de tanta atención ao detalle se alternen con outros bastante máis chuscos e vulgares, como a secuencia das mulleres galesas escarallándose ante os dildos e o porno dos seus anfitrións gais. Polo menos, estas groserías teñen certo punto iconoclasta: hai uns anos sería impensable que películas xeralistas fixesen gags sobre a sodomía, agora xa é un tema normalizado abondo.

Warchus opta por unha realización sen moita filigrana, discreta pero efectiva, con algún pequeno intre para locerse coma a coreografía de Dominic West ante os atónitos mineiros. As súas maiores bazas son o dominio das escenas multitudinarias (nun filme pragado de concentracións, manifestacións, concertos benéficos e demais eventos tumultuosos) e a dirección de actores, aínda que neste punto moito mérito ten tamén o elenco de estrelas que reuniron para a fita. Ademais dos mencionados West e Scott, participan intérpretes de peso coma Monica Dolan, Bill Nighy, Imelda Staunton ou Paddy Considine, acompañados de actores emerxentes coma Ben Schnetzer, George MacKay ou Joseph Gilgun.

Pride leva á práctica a máxima de Mary Poppins de que un pouco de azucre axuda a tragar a amarga menciña. Afortunadamente, todos os anos ven a luz proxectos en torno á solidariedade (obreira) contra o inimigo común, mesmo con algúns deles centrados no conflito mineiro. Así, ReMine (Marcos Merino, 2014) non deixa de documentar esas mesmas loitas, só que 30 anos despois e en Asturias (neste país chegamos tarde a todo). Pero a dureza do que conta e o enfoque agitprop farán que fóra da conca este título fundamental pase sen pena nin gloria pola carteleira. En cambio, coa súa colorida posta en escena e as súas feituras de comedia romántica, Pride transmitirá unha mensaxe parecida a moitísima máis xente (só hai que mirar Filmaffinity: a primeira leva 86 votos, e a segunda 930 antes da súa estrea oficial). Estamos a avogar polo populismo, xa que logo? Non precisamente: ambas achegas son complementarias, a militante e a comercial. É algo que entenden desde hai tempo na industria británica, e que aquí deberiamos empezar a copiar. 

Comments are closed.