Crónica 22 de novembro
“Nos debuxos animados, na demolición dun edificio, hai un instante no que a bóla toca a parede e o inmoble aínda está en pé, pero non podemos facer nada contra o derrubamento. É inevitable. Agora estamos nese momento”. Son as palabras do personaxe de Hamish Linklater en The Future, que, como diciamos onte, non é boa, pero deixa caer algunha polo camiño.
Estas liñas poderían resumir a dirección que está a debuxar o programa do FIC Xixón 2011. Se Nicolas Klotz e Elisabeth Perceval confían en Low Life na forza todopoderosa da arte como último reduto de resistencia dunha xuventude desarraigada da cultura dos pais, varias propostas vistas hoxe arroxan luz sobre os motivos da desconfianza destes fillos cara os seus proxenitores.
El estudiante, de Santiago Mitre, xira en torno a un entusiasta rapaz que se mete en política a través dunha candidatura á reitoría da Universidade de Bos Aires. Man dereita do líder, acaba sendo traizoado por este nun xogo de maquiavélicas intrigas que toma a forma dun thriller, aínda que esta longa estea se cadra máis preto do cinema militante clásico.
Interesante na súa posta en escena, a cámara treme sempre, froito da inseguridade do protagonista, salvo cando este conversa co seu xefe, no que confía plenamente. Aquí os movementos fanse máis suaves ou son mesmo inexistentes, decididos. Máis aló da coherencia estética, e dunha narración que se pregunta sobre a veracidade da crónica xornalística (no seu formato fílmico), El estudiante é sobre todo un grande traballo de guión.
Del despréndese a desafección da xente moza cara as institucións. Non se ve a política como unha saída. Confianza nos bancos? Nula. Ou iso deixa claro Johhnie To en Life Without Principle.
O mestre de cinema de acción hongkonés rebaixa o ton e os niveis de hemoglobina nunha contida película sobre os movementos na bolsa duns mafiosos, que perden beneficios a esgalla o día que se anuncia o rescate económico de Grecia. As intencións son loables, pero realmente a historia resulta tan inconexa e fragmentada, que non chega nunca a atrapar. Por outra banda, podería terse desenvolvido en calquera outro contexto e sería a mesma, o que non xoga a favor dun filme que pretende facer unha análise do impacto da crise nas nosas vidas a partires dun exercicio de xénero.
Peor aínda o teñen as prostitutas de Whores’ Glory, sen ningunha figura de apoio á que acudir. Michael Glawogger realiza un tríptico que nos leva a burdeis de Tailandia, India e México. Coñecido pola súa capacidade para construír fermosas e esteticistas ‘set pieces’ dos ambientes que retrata, é tamén un mestre niso de borrar fronteiras entre o documental e a ficción, cun potente e persoal rexistro que se cadra só pode igualar no cinema actual José Luis Guerín. Pero as múltiples virtudes da excelente Megacities só están presentes aquí na primeira parte do tríptico, que recorda na súa ollada ao mercado da carne que aparece en Workingman’s Death.
Sexa como for, con ou sen irregularidades na súa metraxe, as películas deste FIC Xixón dialogan todas moi ben entre elas, outorgando pistas para comprender o “contexto pre-revolucionario” (Santiago Fillol dixit) no que nos atopamos. A arte imita a vida, ou era xusto o contrario?
