LE LION EST MORT CE SOIR, de Nobuhiro Suwa

leon-still-21jpg-5aaa58705522d

En 2016, Albert Serra abría o seu filme La mort de Louis XIV coa única secuencia que transcorría en exteriores. Nela, presentábasenos a un Jean-Pierre Léaud caracterizado coma o Rei Sol nos ultimos momentos de vida do monarca. Unha vez rematada esta secuencia, a cinta de Serra entraba nunha espiral claustrofóbica que representaba a morte cargando todo o peso na actuación dun soberbio Léaud. Resulta curioso que no 2017, Nobuhiro Suwa escolla arrancar Le lion est mort ce soir cunha rodaxe na que a personaxe de Léaud (ironicamente, chamado Jean no filme) ten que interpretar a morte do seu personaxe. O actor que fora o fetiche de Truffaut é agora unha sorte de tótem que unifica filmes tan diferentes como o de Serra e o de Suwa.

Este símil é, simplemente, unha anécdota que serve como excusa para abrir esta crítica de Le lion est mort ce soir, unha xoia que, grazas ao bo traballo (e ollo) de NUMAX na súa liña de distribución, chega ás salas de cinema despois do tradicional percorrido por festivais.

Jean, descende nunha viaxe na que soños e realidade se confunden, ao máis profundo da súa melancolía para volver a atoparse con Juliette, a súa defunta namorada. Este descenso provoca unha triste ledicia en Jean que o fai pecharse en si mesmo na mansión abandonada na que atopa a este fantasma de Juliette. Alí, uns grupo de cativos con ínfulas de cineastas, irrompen no retiro do actor para rematar filmando unha curtametraxe que el protagoniza.

Permítideme romper a miña propia narración para dicir que esta sinopse que eu mesmo redacto nestas liñas superiores non é máis que unha traizón ao filme de Suwa. Acaso é posible resumir en cinco, dez ou cen liñas todas as capas de que a morte deste león trata? O filme fala do amor, pero tamén da perda do mesmo; da infancia, pero tamén da madurez forzada polas traxedias; ou o cinema, ou a vellez… Fala da vida, e faino desde unha posición inocente, tristemente feliz, e melancólica pero non nostálxica.

Non foi Serra, volvendo á anécdota anterior, o que filmou a ‘morte cinematográfica’ de Jean-Pierre: foi Suwa. Mentres que Serra opta por unha morte rutinaria e vanal, Nobuhiro faino dunha forma moi potente: non é a morte a que agarda á vítima, é a vítima a que está a agardar. E faino camiñando cara ela, con paso firme, chorando o que queda atrás pero tamén coa ledicia de ter vivido unha vida completa. Da mesma forma, o director xaponés presenta no filme o que semella o alegato final da filmografía de Léaud cando louva aos xoves cineastas por non caer nunha dos erros da farándula: “tomarse demasiado en serio”.

A mansión onde Jean é atrapado polas súas ensoñacións está chea de espellos. Neles, ás veces, refléxase a súa desorientación ante un mundo cambiado (e cambiante) que lle roubou á súa Juliette; por outras veces, eses espellos son os lugares onde Juliette reaparece, o reflexo dos pensamentos soterrados na nosa memoria. O cinema é tamén un espello. Ante el proxectamos a nosa imaxe nunha habitacións ás escuras e, precisamente, nesa ausencia de luz o cinema devólvenos o noso reflexo con luz propio desde pantalla. A nostalxia de Jean é a nosa, o seu amor é o noso, o seu berro a prol da inocencia dos nenos é o noso… nós somos a 24 fotogramas por segundo.

Comments are closed.