RABBIT HOLE, de John Cameron Mitchell

Sorprende moito que un director como John Cameron Mitchell se decidira a rodar un filme tan ‘clásico’ como Rabbit Hole. Na mente de todos aínda resoan os ecos dos seus dous primeiros filmes, dúas obras tan inclasificables como Hedwig and the Angry Inch (20003) e Shortbus (2006). Dúas películas que puxeron a Mitchell na dianteira dun cine canalla, fresco e desinhibido con historias sobre artistas travestidos, relacións disfuncionais ou exploracións na vida sexual dos seus personaxes. Nas antípodas de todo o anterior, preséntanos agora un filme que aborda as consecuencias que a morte dun fillo provoca nun matrimonio de mediana idade. A representación dunha traxedia solemne, sen espazo para o lúdico, que supón, como mínimo, un cambio de rexistro sorprendente.

Nada é novo, evidentemente, na proposta inicial de Rabbit Hole. O punto de partida, a perda dun fillo, é un argumento especialmente presente na historia do cine; na historia da arte. Un acontecemento fatal que supuxo o tema principal para decenas de films, desde a inesquecible Europa 51 (1952) de Rossellini ata propostas máis recentes como La stanza del figlio (2001) de Moretti ou In the Bedroom (2001) de Todd Field. A maioría delas son propostas que se iniciaban coa perda dese fillo para, posteriormente, armar un estudo sobre a dor, o xeito de afrontalo, as alternativas para continuar vivindo e, nalgúns casos, a presentación do sentimento de vinganza como único medio para soportar esa carga.

Con todo, no caso de Rabbit Hole, o acontecemento fatal tense producido antes de que o filme comece. Unha decisión argumental que achega a película ao melodramático, ao afán por querer descubrir, á vez que somos testemuñas da dor dese matrimonio, que esconde un pasado que non puidemos presenciar. A pesar disto, Mitchell afástase pronto de calquera impulso de telefilme esaxerado para converterse nun preciso cirurxián que secciona ese día a día da parella protagonista. Unha parella protagonista que, dito sexa de paso, é interpretada notablemente por unha recuperada Nicole Kidman (lonxe xa de seu hieratismo botoxiano) e un solvente Aaron Eckhart, que abraia nun papel moi afastado dos que nos ten afeitos.

Onde a película podería caer no melindre, nun sentimentalismo excesivo e explotador de sentimentos, álzase unha historia levada con sensibilidade, respecto e sinceridade.

Unha das grandes fortalezas da película é que a ningún personaxe se lle outórga unha superioridade moral ou un xeito correcto de duelo. Becca (Nicole Kidman) é fráxil, está furiosa e é incapaz de permanecer sentada e queda durante as sesións de terapia de grupo ás que Howie (Aaron Eckhart) lle insta a asistir. Cando outra parella fala da perda do seu fillo como “parte do plan de Deus” Becca non dubida en encararse con eles sen miramentos. Howie, con todo, fai todo o posible por aferrarse ás representacións físicas da memoria do seu fillo, a partir de debuxos na roupa ou vídeos no seu teléfono móbil. Para el seguir adiante é aferrarse a esas imaxes; para Becca, significa liberarse, desinhibirse.

Mitchell consegue atopar en Rabbit Hole a estética axeitada, o ritmo exacto e a calma suficiente para non desentoar cunha historia de sentimentos doentes reprimidos, gardados, que non acaban de explotar porque entende que unha catarse puntual non axuda a superar unha desgraza como a que narra o filme. Rabbit Hole é un pedazo de vida dun home e unha muller que están condenados a encaixar nas súas vidas un feito que nunca os abandonará, un feito co que terán que vivir para sempre. Por iso, onde a película podería caer no melindre, nun sentimentalismo excesivo e explotador de sentimentos, álzase unha historia levada con sensibilidade, respecto e sinceridade. Os personaxes e o público de Rabbit Hole son tratados como seres humanos, algo que habitualmente escasea neste tipo de historias. De feito, o filme consegue que desde o principio nos situemos como virtuais amigos da sufridora parella protagonista e anhelemos, dende a nosa posición de simple espectadores, converternos nos seus axudantes e conselleiros.

Quizais, por buscarlle algún pero, Rabbit Hole peque un pouco de teatral. Non por entrar no terreo da sobreactuación ou a esaxeración, senón por non acabar de desligarse de todo da obra orixinal, escrita polo dramaturgo David Lindsay-Abaire, na que está baseada. Algunhas escenas demasiado ancoradas nos diálogos ou certo estatismo na composición das localizacións lémbrannos a orixe escénica da película. Con todo, todo iso é pecata minuta comparado coa gran sobriedade e destreza coa que se desenvolve un filme especialmente convincente polo xeito no que se transmite a encrucillada na que se atopan os seus protagonistas. Xa que, malia o seu presumible estancamento inicial, Mitchell acaba sendo un experto captando os altibaixos emocionais dun home e unha muller nuns momentos profundos e horribles que cambian as súas existencias. Ademais, consegue converterse no defensor de avanzar con pequenos cambios, aínda que non compensen o dano. Toda unha experiencia dolorosa, unha de verdade.

Descarga aquí o artigo na súa versión orixinal en catalán

Comments are closed.