RÓTERDAM DÍA 3: OS NENOS NON SOMOS PARVOS… OS IAKUZA SI

Trinta minutos, ese é o tempo que me leva percorrer a distancia dende o meu piso ata o Pathé, o multicine onde se proxectan as películas para a prensa e os delegados de industria polas mañás. É unha media hora que atesouro e que me serve de preparación antes dos visionados. Sigo un ritual fixo, coma se fose o supersticioso pateador dun equipo de fútbol americano, e que consiste nun café na estación central e un croissant. Logo un cigarro e estou listo para o que me boten.
Hoxe a primeira proxección na miña axenda foi moito máis lixeira que a de onte. De jueves a domingo é un road trip familiar visto a través dos ollos dunha nena que é testemuña da ruptura definitiva dos seus pais. Esta película, apoiada na súa produción pola Cinéfondation de Cannes e o Hubert Bals Fund de Rótterdam, é a primeira longametraxe da chilena Dominga Sotomayor. A realizadora volve sobre os seus pasos para revisar un tema que xa tratara na curta Videogame, no que un neno se distrae cun videoxogo mentres os seus proxenitores deciden como repartirse a casa e o seu contido. A longa arrinca cun portentoso plano secuencia estático de catro minutos.
Merece espazo, e se cadra máis liñas, o bo traballo de Sotomayor á hora de economizar no número de cortes e de sacar o maior partido posible á composición dos planos e ao seu ritmo interno. Unha montaxe sintética que cada vez cobra máis forza entre os creadores independentes contemporáneos, por exemplo Play do sueco Ruben Östlund, e que Aleksandr Sokurov levou ao extremo en El Arca Rusa en 2002. Esta calidade aprovéitaa a directora en diferentes ocasións ao longo da película para situarnos nun primeiro plano xunto á nena, o noso personaxe de empatía. Lucía, e polo tanto nós, verá dende a distancia como os seus pais pelexan, fan o amor, vólvense a pelexar e sepáranse.
O traxecto realizámolo en coche, e utilizo a primeira persoa do plural porque os espectadores tamén imos no asento de atrás cos nenos. Un espazo que é abondo para mostrar todo o que se quere mostrar: as calugas de mamá e papá mentres conducen, as vistas dende a xanela, a sombra do turismo reflectida sobre o asfalto ou unha panorámica a través da lúa traseira. Ás veces todos salen do vehículo, e nós ficamos dentro, espiándoos. O contrapunto cómico e fresco á tristeza interior da aguda Lucía, pono o personaxe do irmán pequeno. Un conxunto de clichés en si mesmo, este cativo hiperactivo será o altofalante que repita sen parar “quero ir á praia” ou a típica “falta moito?”. O actor faino xenial.

Outro cafeciño e outro cigarro (para que mentir, foi máis dun) e métome ao pase de It looks pretty from the distance. A parella de realizadores noveis Anka e Wilhelm Sasnal, ámbolos dous cunha pesada bagaxe na arte visual, constrúen unha película cento por cento contemplativa e ausente de diálogos, para pintar un cadro abstracto sobre unha comunidade rural polaca que fai xustiza ao concepto do feísmo. ¡Bruno Dumont! escoitei dicir a un dos asistentes. Dáme a impresión de que se refería a eses personaxes de aparencia (ás veces) repulsiva que che deixan mal corpo tanto pola súa aparencia (cotrosos e animalescos) como polo seu interior corrupto colmado de defectos humanos tipo envexa, desidia ou egoísmo. Deixando de lado este argumento e pasando a aspectos máis formais, algúns planos fixéronme lembrar Iceberg, do salmantino Gabriel Velázquez, a quen llo comentei ao final da xornada mentres devorabamos unha cea nun restaurante indonesio. Os planos dos Sasnal no bosque, xunto ao río, de lonxe sobre a casa familiar (onde todo cheira a incesto e demencia) recréanse nos detalles e non expón unha acción concreta, un fío, unha historia, senón que che deixan mirar como a un voyeur o que sucede neste hábitat. Hei dicir que Iceberg é unha peza moitísimo máis lograda que a cinta polaca, e que demostra unha madurez propia dun director que se atopou a si mesmo na conta da vencida, é dicir á terceira. No caso dos representantes de Polonia na Tiger Competition, é certo o que di o título da súa obra: todo é máis bonito desde a distancia.

Case sen tempo para descansar entre unha película e outra diríxome ao Jurriaanse Zaal coa esperanza de que Tokyo Playboy Club me anime un pouco a tarde. E non me defrauda. Cunha introdución hilarante, un segundo acto nutrido de parodia sobre o cine iakuza (pode que algo reiterativo e longo), e un desenlace romántico ao seu xeito, Okuda Yosuke constrúe unha comedia gangsteril que roza o absurdo. Podería tratarse dunha homenaxe a Seijun Suzuki, home que renovou o xénero nos anos 60 con Branded to Kill e Tokyo Drifter, pero iso xa son palabras maiores.
O protagonista, Katsutoshi, deixa o seu traballo logo dunha liorta cun extravagante veciño que remata coa cabeza rota, para refuxiarse no prostíbulo do seu vello amigo Seikichi. O xerente do Playboy Club, personificación da avaricia, contrae unha débeda cunha familia rival de Tokio (versión xaponesa dos tres chalados) por mor dos arranques de violencia do seu auto-invitado. O filmmaker nipón envolve aos seus personaxes con luces de neón e faroliños de cores mediante o movemento da cámara polas estreitas rúas deste barrio da capital xaponesa. Gustoso polos planos xerais, o sangue fucsia, e cun afastamento da clásica violencia explícita tipo Ichi the killerdo mesmísimo Takashi Miike, o director logra unha película case redonda que pón de bo humor e que continúa coa liña que se marcou coa terceira parte da triloxía Hot as Hell. No catálogo din del que en determinados momentos parécese a un Tarantino sen glamour, eu creo que non é para tanto. Brindo cun par de chupiños de Jameson, xunto a Ga e Manuel por esta terceira xornada de cine en Róterdam.

Non hai artigos relacionados.

Comments are closed.