Margarita Ledo: “Construínme a base de negacións”

© AIGI BOGA / AGA Margarita Ledo Andión contesta sempre rápido. Aos correos, ás mensaxes e ás preguntas. É unha boa conversadora. Tamén é cineasta, catedrática e membro da Real Academia Galega. Coordina o Grupo de Estudos Audiovisuais da USC, onde investiga sobre políticas de comunicación e cultura, entre outras moitas cousas. Margarita escribía poesía. Tivo que exiliarse a Portugal pola súa militancia. Botou a andar a Facultade de Comunicación de Santiago. Recibiu... Ler máis

O mellor de 2021

Seguindo o espírito aberto no 2020, e fuxindo dun mero resumo do realizado no 2021, A Cuarta Parede volve preguntar ás súas colaboradoras polo repaso do ano. Un repaso libre, onde cinema e vida forman parte do mesmo: porque non entendemos a vida sen cinema, e porque hai máis vida alén do cinema. Onde unha viaxe, un libro, un filme ou unha canción ocupan o mesmo lugar. Porque as cousas están suficientemente mal como para poñernos exquisitos. En A Cuarta Parede apostamos... Ler máis

Nación, de Margarita Ledo

O cinema ten a capacidade de fusionarse co público dun xeito diferente ao que o fan outras artes. A conexión visual, sonora e narrativa que o espectador pode chegar a experimentar é algo que asusta e inspira. É por iso que xorde unha pregunta: existen responsabilidades á hora de crear, de manexar a cámara, de dirixir? Margarita Ledo cree ferventemente que si, e converteu isto na súa consigna á hora de afrontar os seus proxectos, que poden definirse como feministas e de... Ler máis

O mellor de 2020

Sendo fieis o espírito de todos os decembros, A Cuarta Parede volve a preguntarlle ás súas colaboradoras sobre o balance do ano. Porén, neste ano tan estraño decidimos pasar das típicas listaxes do “mellor” para preguntarlles que tal foi o ano para elas en termos de cultura. Non importa se viron dez ou tan só un filme estreado en 2020, se pasaron os días refuxiadas nas series ou se estiveron vendo as rúas baleiras desde a súa xanela. Este ano impórtannos... Ler máis

CINEMA REVOLUCIONARIO MOZAMBICANO: O VISÍBEL, O INVISÍBEL E O TRANSLÚCIDO

Ler este artigo na sua versión orixinal en portugués …existía un desfase entre o “tempo pedagóxico” [sic] da FRELIMO… e o “tempo performático” [sic] do pobo, condicionado pola persistencia de formas culturais profundamente arraigadas. José Luís Cabaço (1) I A historia do cinema mozambicano é inseparábel de dous episodios centrais da historia do País: a Guerra de Liberación (1964-1974) e a Revolución (1975-1987). O cinema, medio visual dominante... Ler máis

DOC LISBOA 2014: A HISTORIA VIVA DO CINEMA (II/II)

Esta crónica é a segunda parte da que publicamos aquí. Soon-Mi Yoo logra en ‘Songs From the North’ trazar un interesante retrato de Corea do Norte mediante imaxes de arquivo. Historias en minúscula Esa vontade de repasar a historia en maiúsculas está aínda noutros filmes da selección, mais dende o persoal, unha sorte de metáfora do eu. Como xa mencionaramos na crónica do FID Marseille, Marie Voignier realiza en Tourisme international (2014) unha visita a... Ler máis

DOC LISBOA 2013 (1/2): PROGRAMAR É POLÍTICA

Doc Lisboa. Un festival que conta con seis salas nas que se están a pasar filmes de maneira simultanea, e ás que aínda se lle suman actividades paralelas e outro par de espazos con proxeccións máis esporádicas. Un festival no que chegar dunha sala a outra leva unha media de 20 a 45 minutos, aínda utilizando o metro. En resumo, un verdadeiro mastodonte cinematográfico. Loxicamente, imposible ver todo, tópico que se di en case todos os certames, pero aquí non esaxeramos.... Ler máis

SKYFALL, de Sam Mendes

DOBRE ESTUDO DE XÉNERO Medio século de James Bond era algo a celebrar para a lexión de afeccionados ao axente secreto máis famoso da historia do cinema. O agasallo ía chegarlles na forma dun novo filme, ambicioso coma o que máis: Skyfall (Sam Mendes, 2012). Os seus responsables debían contentar, cando menos, a todos aqueles seguidores do Sean Connery máis duro, sofisticado, sarcástico e sedutor; e aos do retranqueiro, livián, tecnolóxico e surrealista Roger Moore. Esquezámonos... Ler máis

MÚSICA CAMPESINA, de Alberto Fuguet

ALL BY MYSELF Música campesina é un filme que ten algo de amargo e irónico en toda a súa metraxe, e que desprende ese sentimento xa no propio título. Tradución mal feita polos ianquis de ‘country music’ para publicitar a Johnny Cash e compañía en Chile, en realidade fai referencia á tradición folclórica do país sudamericano. O seu protagonista, Fernando Tazo, perdido non se sabe moi ben por que en Nashville, debe presentarse sempre cun “como el té”1... Ler máis