RÓTERDAM DÍA 8: SE A VIDA NON CHE SORRÍ… BÉRRALLE FUCK YOU!

Febreiro agasallou aos holandeses o inverno que levaban esperando desde antes do Nadal. O frío da rúa parece traspasar as paredes do centro de operacións do IFFR ante a marcha dunha boa parte dos invitados. Un punto morto, como unha zona de tránsito aeroportuaria medio baleira, que espera a chegada de novos visitantes para a clausura. Ás nove e media da mañá eramos catro gatos na sala de proxeccións. A película merecía moitos máis. Ningún miañou, mais eu pasei todo o visionado rosmando. In April the Following Year, There Was a Fire é o primeiro intento do vietnamita Wichanon Somumjarn nisto de facer cinema. Unha peza autobiografía na que o autor utiliza a ficción para desenvolver a acción da trama principal, pero recorre a totais dos seus familiares (ao máis puro estilo televisivo) para tapar os ocos da memoria. Un híbrido de xéneros cun toque abstracto que arrinca cun plano xeral dunha praia na que un raparigo é atendido polos aldeáns porque lle picou unha medusa. Este feito intranscendente en aparencia converterase no motor da película.

'In April the Following Year, There Was a Fire' é un poema sobre a memoria, no que se mesturan unha amplia variedade de xéneros. FOTO: IFFR

O alter ego de Somumjarn deixa os seus estudos de enxeñaría na gran cidade para volver á súa vila e asistir a unha voda. O seu pai recíbeo con frialdade, “os teus irmáns deixaron as súas cousas na habitación, terás que quitalas”. Un dos personaxes láiase: “temos que falar do pasado, porque non hai futuro”. E do pasado pásanse falando os 76 minutos da metraxe. Trátase dun poema sobre a memoria infestado de travellings que seguen a Nuhm polos corredores dunha terminal de autobuses, a vella escola e as rúas da cidade. Non ten desperdicio o final do primeiro acto no que o mozo camiña pola rúa e é detido por un asistente de dirección que lle pecha o paso dicíndolle que aí están a rodar. Que película é? In April the Following Year, There Was a Fire. E isto onde se poderá ver? Probablemente en festivais internacionais, “a estrea en salas e a versión en DVD dependerán da sorte”. E de que vai? É cinema independente. Ah! Como esa, como se chamaba… Uncle Boonmee“.

'Black's Game', cóctel explosivo entre Tarantino, Ritchie, Aronofsky e algún máis producido por Nicolas Winding Refn. FOTO: IFFR

Se repaso coa memoria todas as películas a competición en Róterdam que tiven a oportunidade de ver, non lembro ningunha que se pareza á do realizador islandés Óskar Thór Axelsson, Black’s Game. Co apoio na produción executiva de Nicolas Winding Refn (si, ese señor que este ano o está petando con Drive), e eu creo que tamén baixo a súa violenta influencia, Axelsson mestura na cockteleira unha parte de Snatch, unhas pingas de Ex Drummer do belga Koen Mortier, un twist de Wonderland (Michael Winterbottom) e un pouco de pelas da triloxía Pusher. A mestura fai saltar a sala de cinema polo aire. Como película debo dicir que non é nada novo. De feito é un libro de recortes que tamén inclúe algúns fotogramas tarantinescos como unha cámara que mira aos matóns desde dentro do maleteiro (Jackie Brown) ou un duelo de samurais cun travelling de achegamento sobre as súas miradas que ten algo de Kill Bill Vol.1. Steven Soderbergh (Ocean’s Eleven) e Darren Aronofsky (Requiem for a Dream) tamén fan a súa entrada triunfal cando a pantalla se parte en dous, tres e até catro partes.

Sobrecargada de secuencias de montaxe e cun halo de ‘quero ser’ e non podo, a adaptación ao cinema da novela Black Curse do autor Stefán Máni, é no fondo unha historia de autodestrución. Por mor dunha pelexa nun bar, Stebbi termina na comisaría cun xuízo pendente. Á saída do cuartel reencóntrase cun amigo da infancia, Toti (unha autentica besta), que lle recomenda un avogado ‘da familia’. E así, o noso referente na pantalla cae nunha rede tecida con todo tipo de sustancias ilegais, violencia, sexo e traizón. Ao “canto máis alto chegues máis dura será a caída” do cinema negro, o protagonista contéstalle “Fuck You!”, aínda que o que termina fodido é el, a mans do sádico Bruno. Quedo con tres cousas: unha orxía filtrada en vermello e a cámara lenta; a técnica de axexadoiro que Axelsson utiliza para meternos na cabeza dun borracho que deambula pola noite de Reikiavick; e a xélida beleza de María Birta no seu papel de Dagný.

Atención ao actor Irandhir Santos en 'Neighbouring Sounds', que conta tamén en Róterdam coa súa magnífica interpretación en 'Rat Fever'. FOTO: IFFR

A terna Tiger de hoxe complétaa Neighbouring Sounds. Unha viaxe ás entrañas dunha comunidade de veciños que esconde unha historia de vinganza familiar e que se caracteriza, no formal, por un abuso dos zooms (tanto in coma out) que o realizador brasileiro Kleber Mendonça Filho decidiu empregar de forma reiterada no que é a súa primeira longa. Logo do seu paso por Róterdam hai uns anos, hoxe o director do IFFR presentouno aos catro ventos. Non é para menos xa que o home acabou a película expresamente para facer a première mundial aquí (algo terá que ver o Hubert Bals Fund, digo eu). A incomunicación entre os que comparten un mesmo espazo, a nostalxia polo pasado, a inseguridade que sente ao ter un equipo de vixilancia, e as calamidades que chegan a suceder cando un se aburre por estar demasiado acomodado, son algunhas das premisas que se poden extraer do filme. Todo parece apuntar a que eses “suburbios da felicidade” dos que tanto fala Todd Solondz afectaron moito á obra deste realizador brasileiro. Unha obra en tres partes cunha inquietante paisaxe sonora que me lembra polo seu humor negro a La comunidad (Álex de la Iglesia).

Un último apuntamento: hai que seguir de preto os pasos do incrible actor Irandhir Santos, que en Neighbouring Soundsinterpreta un dos roles máis intensos, e que protagoniza de forma maxistral Rat Fever(sección Spectrum). 

Comments are closed.