Sergio de Benito

Artigos de Sergio de Benito:

    Punto de Vista 2024: Lazos que unen

    Retrato de Mondongo, Mariano Llinás O título desta crónica parécenos máis obvio e inevitable que nunca. Lazos que unen non era só o nome do foco dedicado á brillante cineasta estadounidense Su Friedrich –tomado á súa vez dunha das súas obras máis emblemáticas e conmovedoras, The Ties That Bind (1985)–, senón tamén unha boa síntese dos motivos que nos devolven,... Ler máis

    Carlos Pardo Ros: “Entendo o cine como unha forma de traballo comunitario”

    O 12 de xullo de 1969, en plenos Sanfermines, un touro matou a H dunha cornada no corazón. H era o tío de Carlos Pardo Ros, e o relato, unha desas narracións familiares que se escoitan unha e outra vez até chegarnos completamente alteradas segundo a versión. Hoxe, Carlos traslada ao cine aquela noite pamplonesa para convertela nunha historia contemporánea de pantasmas e existencialismos,... Ler máis

    Punto de Vista 2023: Notas para un mundo novo

    El polvo ya no nubla nuestros ojos, de Colectivo Silencio “Se acercan otros tiempos”. Con este título presentábase a publicación escrita sobre o cine do alemán Peter Nestler, un dos principais homenaxeados nesta edición de Punto de Vista, como acompañamento da súa retrospectiva no marco do festival pamplonés. A cita non só foi apropiadamente elixida por Fernando Vílchez,... Ler máis

    SEFF 2022 (II): As pantasmas do pasado

    Le mur des morts (Eugène Green, 2022) A segunda xornada no Festival de Sevilla levábanos con grande expectación ao reencontro con Eugène Green. Un acude a cada traballo do director de Toutes les nuits (2001) como quen vai visitar un vello amigo, sabedor de que atopará un motivo de alegría, pero tamén algo temoroso por todo aquilo que o paso do tempo puido mudar, por mínimo... Ler máis

    SEFF 2022 (I): As películas de outras

    Los hijos de otros (Rebecca Zlotowski, 2022) O Festival de Sevilla arrincou a súa decimo novena edición proxectando Los hijos de otros (Les enfants des autres), a quinta longametraxe da parisiense Rebecca Zlotowski. Máis aló da súa precisa elección como película inaugural, o novo traballo da directora de Une fille facile (2019) evidencia as limitacións de certo cine académico... Ler máis

    Punto de Vista 2022: Sección Oficial

    Evangelio Mayor, de Javier Codesal Asimilar a importancia do herdado e cimentar o seu traballo no camiño xa percorrido. Con esas intencións encaraba o seu labor o equipo comandado por Manuel Asín, novo director artístico da que por méritos propios cabe situar entre as citas máis senlleiras do panorama do cine documental europeo. Este décimo sexto Punto de Vista convocábanos... Ler máis

    O QUE ARDE, de Oliver Laxe

    As magnas imaxes dun bosque sendo arrasado, revestidas de tanta épica coma dor, irrompen na pantalla. Pouco despois, un expediente penal pasa de man en man nun xulgado. “Este é o pirómano?”, coméntase sen que cheguemos a ver un só rostro, antes de descubrir a mirada aflixida de quen supoñemos é ese individuo. En oito minutos de cine memorable a ritmo de Vivaldi -ese... Ler máis

    SEFF 2019 (II): HETERODOXIA DOCUMENTAL

    Danses macabres, squelettes et autres fantaisies (Rita Azevedo Gomes, Jean-Louis Schefer) “É raro que nun museo haxa cousas pensadas para o ollo e non para ser didácticas”, afirma o pensador Jean-Louis Schefer nunha secuencia de Danses macabres, squelettes et autres fantaisies, mentres pousa a súa cultivada mirada nun cadro exposto ao público. A frase podería sintetizar... Ler máis

    SEFF 2019 (I): AUTOFICCIÓNS E PANTASMAS

    The Souvenir (Joanna Hogg) A retrospectiva dedicada polo Festival de Sevilla á británica Joanna Hogg deu o seu pistoletazo de saída coa estrea en España da súa cuarta longametraxe, o mesmo que este ano lle está a brindar unha repercusión internacional superior á obtida ata agora coa súa obra previa. Tal decisión de programación, comezar polo fin, resultaba lóxica por... Ler máis

    ARIMA, de Jaione Camborda

    As inquietantes imaxes coas que arrinca Arima, a forma de brevísimo prólogo, prefiguran de forma inusual as coordenadas nas que a continuación vai a desenvolverse o universo no debut na longametraxe de Jaione Camborda. Nelas amósase cun detalle case enfermizo a morfoloxía dun ollo humano. A cámara vai penetrando nel ata surcar as veas, o iris e a pupila, cuxa exploración... Ler máis