Wes Anderson: a depuración dun estilo
Moonrise Kingdom (2012) Dende neno, Wes Anderson (Houston, 1969) sempre estivo interesado no mundo do celuloide, e incluso actuou en pequenas obras de teatro na escola. Estudou filosofía na Universidade de Texas, onde coincidiu co actor Owen Wilson, co cal formaría unha sorte de comuñón artística que empuxaría as súas primeiras obras para posteriormente acompañalo na maior parte da súa filmografía. Xunto a el, acadou o primeiro dos seus tres nomeamentos aos Premios Óscar... Ler máis
SEFF 2018: SECCIÓN OFICIAL
A sensación ao chegar a un gran festival é a de querer velo todo. Unha ollada ao horario amosa a grandísima variedade de opcións e filmes programados que, mentres non se resolva a posibilidade da ubicuidade, se solapan e contraprograman. Comeza aí o tetris de filmes tradicional, a selección de que ver e cando, que remata por derivar nunha experiencia única e persoal a cada un dos asistentes. Isto é o que pasa no Festival de Sevilla, unha cita que reúne nas súas máis... Ler máis
NICOLAS WINDING REFN: VIOLENCIA E ESTÉTICA
Con 10 películas ás súas costas, o director danés Nicolas Winding Refn (Copenhague, 1970) gañou as louvanzas e as críticas do gran público. Etiquetado como “o director de Drive (2011)”, Refn é fiel a un estilo de facer cine que é constante desde as súas primeiras obras; filmes que, a pesar de non ser excesivamente coñecidos, teñen acadado unha cota ‘cine de culto’ dentro da filmografía danesa. A influencia do seu estilo resúmese nas declaracións do actor... Ler máis
CINEUROPA 2016: CONTRA OS ESPECTADORES CARTESIANOS
Un ano máis, e van 3 décadas, Cineuropa encheu a Rúa Nova de Santiago de Compostela de colas infinitas agardando o pase da nova de Xavier Dolan e conversas sobre os referentes bíblicos de O Ornitologo (João Pedro Rodrigues, 2016). Máis de 300 títulos nun certame imposible de abarcar na súa totalidade ao que, este ano, uniuse a sala de cinema NUMAX, que xa é a referencia do cinema en Santiago. Entre os títulos, coñecidos referentes (Eugene Green, Whit Stilman, François... Ler máis
FIGURAS NA PAISAXE: CINEMA NARRATIVO E TOPOFILIA
Ler este artigo na súa versión orixinal en portugués Algunhas das primeiras imaxes do cinema foron do mundo natural en movemento, escenas de rúa e vistas de temas topográficos. Nese sentido, o cinema podería ser interpretado neses primeiros tempos case como un subproduto da industria turística ou do rexistro xeográfico. A asociación entre filme e paisaxe resulta daquela evidente. Unha posíbel definición de paisaxe sería a proposta por John Brinkerhoff Jackson: “unha... Ler máis
EN BRANCO E NEGRO
Unha das vantaxes de traballares como programador é que che dá unha perspectiva sobre o presente cinematográfico distinta (e complementaria) á que terías como público ou crítico, posto que te empurra a deixar de centrarte na película como unidade de estudo para ollar o conxunto, observar as tendencias que subxacen na carteleira e así tratar de confeccionar ciclos a partir delas. Dese xeito, ao buscar nexos de unión potenciais entre as estreas máis interesantes da... Ler máis
PERFÍS CRÍTICOS DA CRÍTICA ACRÍTICA
Que é a crítica? Para que serve un crítico? A estas e outras preguntas intentouse responder nos últimos tempos en obradoiros, xornadas, festivais, monográficos de revistas e textos. As respostas difiren, malia que todas semellan de acordo nun punto en común: a función do crítico é a de mediador entre o filme e o público. O crítico, entendido deste xeito, sería o encargado de artellar a conexión entre o individual e o social á vez que actualiza a virtualidade autorreflexiva... Ler máis
HISTÒRIA DE LA MEVA MORT, de Albert Serra
A MERDA EN OURO Desde a súa celebrada Honor de cavallería (2006), Albert Serra dedicouse a reapropiarse de estéticas románticas e aplicalas a mitos ultracodificábeis aos que reduce á súa máxima esencia (1). Nesa película, o Quixote e Sancho camiñaban polo campo á espera dunha aventura que nunca acaba por chegar. Serra mostrábanos a don Quixote como unha especie de místico romántico, amante da natureza e obsesionado coa mítica Idade de Ouro. A visión da natureza... Ler máis
SKYFALL, de Sam Mendes
DOBRE ESTUDO DE XÉNERO Medio século de James Bond era algo a celebrar para a lexión de afeccionados ao axente secreto máis famoso da historia do cinema. O agasallo ía chegarlles na forma dun novo filme, ambicioso coma o que máis: Skyfall (Sam Mendes, 2012). Os seus responsables debían contentar, cando menos, a todos aqueles seguidores do Sean Connery máis duro, sofisticado, sarcástico e sedutor; e aos do retranqueiro, livián, tecnolóxico e surrealista Roger Moore. Esquezámonos... Ler máis
