ON THE BEACH AT NIGHT ALONE, de Hong Sang-soo

Un dos textos máis fermosos que puiden ler este ano sobre a crítica de cinema é a transcripción do discurso que Roland Barthes adicoulle a Antonioni durante a homenaxe realizada ao cineasta na cidade de Bolonia. Nel, Barthes sinalaba as características que fan a un cineasta moderno e, en consecuencia, enumeraba tres virtudes que caracterizan a un verdadeiro artista: “a vixilancia, a sabedoría e a máis paradóxica de todas, a fraxilidade”. Aínda que o discurso ía dirixido... Ler máis

SAN SEBASTIÁN 2016 (II): FERMOSA XUVENTUDE

Boa parte das divisións que xurdiron no recente Festival de San Sebastián contaron coa xuventude como pilar dos seus debates. A presencia no certame dun Xurado Xoven numeroso e heteroxéneo, cuxas puntuacións delatan unha ausencia xeral de aprecio cara o cine arriscado ou con certo carácter de búsqueda -títulos variopintos como La idea de un lago, Summer Lights ou La larga noche de Francisco Sanctis apenas sobrepasaron o seu aprobado- en beneficio dunha serie de filmes... Ler máis

SAN SEBASTIÁN 2016 (I): ESPAZOS

Como en todo festival cunha programación amplia que se precie, os primeiros días de San Sebastián ofreceron multitude de perspectivas dende as que abordar tódalas películas vistas. Moitos dos traballos máis suxerentes coincidiron en destacar pola súa relación cos espazos en que se desenvolven, lugares físicos en cuxa presencia cimentar os distintos alcances dos seus proxectos. I. En Abrir puertas y ventanas (2011), primeira longametraxe da arxentina Milagros Mumenthaler,... Ler máis

Unha ollada marica sobre Far from Heaven

1. Cando a crítica se refire a Far from Heaven (Todd Haynes, 2002), os comentarios adoitan versar sobre a súa posta en escena militantemente postmoderna, que mimetiza e recontextualiza (con ou sen ironía, habería que discutilo) o estilo visual dos melodramas dos anos cincuenta, particularmente os de Douglas Sirk. É certo que Todd Haynes posúe un verdadeiro talento xogando aos pastiches: rabiosas paletas cromáticas imitando o technicolor, técnicas e movementos de cámara... Ler máis

O CANON DE CANNES

Cada ano, a tempada cinéfila comeza co festival de Cannes e remata cos premios Óscar: os filmes que se presentan na sección oficial do primeiro protagonizan, para ben ou para mal, moitos dos debates da tempada até que algúns deles, por pura decantación, volven ser protagonistas tamén na entrega dos Óscar. A tempada pasada respondeu exactamente a ese mecanismo, coa Palma de Ouro nominada a mellor filme nos Óscar (The Tree of Life, de Terrence Malick), mentres que o gañador... Ler máis

EROS E THANATOS

Un repaso a algunhas películas contemporáneas con motivo da estrea de Restless Así tu muerte despierta en mí el deseo de la muerte como tu vida despertaba en mí el deseo de vida Luis Cernuda1 “Eros e Thanatos- este é un arquetipo ancestral2” dicía Cesare Pavesse ao final do seu diario. E é que a morte apareceu na cultura occidental moitas veces como a meta da paixón suprema, os amores de parellas como Tristán e Isolda; Romeo e Xulieta; Eneas e Dido; Calisto e Melibea;... Ler máis

CANNES? QUE CANNES?

Hai anos en que boa parte dos asistentes ao Festival de Cannes acaban por preguntarse onde estaban as verdadeiras películas independentes. Pasou este. A sección oficial acapárana algúns dos autores máis reputados: Allen, Almodóvar, Malick, Von Trier. Si, mais, até que punto podemos considerar un filme de 30 millóns de dólares unha produción independente, máis cando, antes de comezar o festival, xa está vendido a todo o mundo? Non é só unha cuestión de orzamento,... Ler máis

FOTOCOPIAS SEN BRILLO

CURTAMETRAXES NA SEMANA DA CRÍTICA DE CANNES Se consideramos Cannes a grande cita cinéfila anual para lle tomar o pulso ás tendencias cinematográficas da tempada, as curtas presentadas na Semana da Crítica o pasado maio non poden ser tomadas máis que como copias torpes do que acontece nas seccións de longas. A selección deste 2011 evidencia que, para a meirande parte dos directores, o formato breve segue a ser unha escusa para a aprendizaxe e experimentación das súas... Ler máis

MUTACIÓNS DO CINEMA POSMODERNO

O último e extenso libro de Gerard Imbert podería ser visto como unha continuación de Postelevisión, pero desta volta o seu traballo ensaístico incide sobre os imaxinarios sociais presentes no cine posmoderno. Uns imaxinarios colectivos que Imbert define “como representacións flotantes, máis ou menos conscientes, que inflúen na nosa comprensión da realidade e afectan a formación da identidade social”. O cine para Imbert é un fiable indicador social e os imaxinarios... Ler máis