20.000 especies de abejas, de Estíbaliz Urresola

20.000 especies de abejas, de Estíbaliz Urresola Non é doado falar das infancias trans. E máis aínda neste momento, á sombra dos debates xurdidos en torno á nova Lei Trans e ao dereito á autodeterminación. Córrese o risco cando se constrúe unha narrativa en torno á realidade da infancia trans de converter todo nun exercicio violento de fetichización e deshumanización, ou nunha palmada nas propias costas, unha afirmación do consciente e moderna que é unha. Saber... Ler máis

Un pequeño mundo, de Laura  Wandel

Un pequeño mundo, de Laura Wandel © Avalon Resulta complicado dicir algo sobre unha película que fala tan ben por si soa. Que berra tanto de forma tan silenciosa, enquistándose a lume nas veas e facéndonos arder por dentro. Vólvese case innecesario dicir nada sobre ela por medo a estragala ou ferir a súa naturalidade. Non é unha película que poidamos pensar. Non nos dá tempo. É un torrente de incerteza e medos. Todo é mentira comparado cunha soa secuencia da inmensa... Ler máis

Todos vós sodes capitáns, de Oliver Laxe

Chían ao lonxe os paxaros, e o sol cae con forza nos rostros de varios cativos que contemplan como, fóra de cadro, un avión despega e se afasta, volvéndose cada vez máis pequeno. Un deles di que, de pecharen os ollos, poderán velo mellor. Deste xeito, e desde o comezo, Todos vós sodes capitáns (2010) pon en primeiro termo a cuestión arredor do poder da mirada, á que acompaña unha indagación sobre a pertinencia da distancia desde a que mirar. Así e todo, o debut na... Ler máis

MONOS, de Alejandro Landes

A perda da inocencia e o paso da adolescencia á etapa adulta son temas ben habituais no cinema contemporáneo. Este período corresponde co descubrimento da identidade dun mesmo e a conformación do adulto que, de aquí en diante, será responsable de si mesmo e das súas accións. Se ben abonda pensar apenas uns segundos para atopar referentes neste sentido, hai outros filmes que tamén se achegan a este ‘coming of age’ desde unha visión bastante máis arriscada. Este... Ler máis

MID90S, de Jonah Hill

Hai unha clase de filmes, os chamados coming of age, nos que acudimos como espectadores a un proceso de madurez, crecemento ou aprendizaxe dun protagonista que vive unha época de cambios. No caso de Mid90s (Jonah Hill, 2018), ese protagonista é Stevie, un rapaz de trece anos que vive nun barrio obreiro de Los Angeles a mediados dos anos 90. Stevie ten que lidiar no seu día a día cunha nai ausente e un irmán violento que abusa del. Interésase polo mundo do skate e atopa... Ler máis

Trinta Lumes, de Diana Toucedo

Non poucas películas, en ocasións as mellores, parecen edificadas de forma máis consciente ou inconsciente a partir dunha soa imaxe, dando a entender que o misterio dun momento singular pode albergar no seu fondo toda unha estrutura fílmica desenvolta durante longos anos. Trinta lumes, ópera prima da experimentada montadora e curtametraxista Diana Toucedo, arrinca amosando unha batida nocturna no medio do bosque. Nese momento non sabemos nada da devandita procura alén dun... Ler máis

CASI 40, de David Trueba

No ano 1996, David Trueba debutou na dirección con La buena vida. Aquela oportuna visión da adolescencia, melancólica e tenra, exaltaba sen ningún reparo os universos de Truffaut ou Malle no medio dunha época máis ben gris do cinema español, coma se o autor pretendese reivindicar para a caduca comedia do seu país unha sensibilidade doutras latitudes e tempos. A realidade é que os anos foron pasando por ese cine e o menor dos oito irmáns Trueba, case sempre máis agudo... Ler máis

CANNES 2018 EP. 10: O QUIXOTE, PROCESIÓNS, FLAMENCO, FALLAS E OLÉ

Pecha mañá esta edición do festival de Cannes The Man Who Killed Don Quixote (Terry Gilliam, 2018), filme que os medios puidemos ver xa hoxe e que supuña todo un evento cinéfilo por ver completada a obra que lle levou 25 anos realizar ao seu director. Hai cousa dunha década xa o intentara nunha rodaxe fallida con Jean Rochefort encarnando o famoso fidalgo e tamén estivera vencellado ao proxecto John Hurt. Hai para os dous unha homenaxe nos créditos. Daquela era Johnny... Ler máis

LE LION EST MORT CE SOIR, de Nobuhiro Suwa

En 2016, Albert Serra abría o seu filme La mort de Louis XIV coa única secuencia que transcorría en exteriores. Nela, presentábasenos a un Jean-Pierre Léaud caracterizado coma o Rei Sol nos ultimos momentos de vida do monarca. Unha vez rematada esta secuencia, a cinta de Serra entraba nunha espiral claustrofóbica que representaba a morte cargando todo o peso na actuación dun soberbio Léaud. Resulta curioso que no 2017, Nobuhiro Suwa escolla arrancar Le lion est mort ce... Ler máis

LA VIDA LLIURE, de Marc Recha

“Lémbrome del como se fose onte, a arrastrar os pasos até a porta da hospedaría, e do cofre que o seguía nunha carreta; alto, forte e pesado, era un home acastañado; o cabelo oleoso caíalle nos ombros do abrigo azul sucio; as mans encalecidas e cubertas de cicatrices, as unllas negras e rachadas, e a marca do golpe de sabre a través do rostro era dun branco sucio e lívido”. Así rememora Jim Hawkins o momento en que a súa vida se cruzou por vez primeira coa de Billy... Ler máis