Ler este texto na súa versión orixinal en portugués.
Margarida Gil (Covilhã, 1950) é unha cineasta portuguesa. Licenciouse en Filoloxía Xermánica pola Facultade de Letras da Universidade de Lisboa. O seu primeiro filme, Relação Fiel e Verdadeira (1989), estivo presente no Festival de Venecia, e Rosa Negra (1992) foi seleccionado para o Festival de Locarno. Mantense como colaboradora da RTP desde 1975, para a que xa asinou diversos documentais. En 2005 concedéuselle no... Ler máis
Filed under NÚMERO 37, ZOOM IN · Etiquetado como acácio de almeida, alain tenner, antonio reis, cinema portugués, Cor, Dans la ville blanche, dirección de fotografía, documental, festival de locarno, Festival de Venecia, iluminación, João César Monteiro, josé alvaro de morais, luz, margarida cordeiro, margarida gil, o anjo da guarda, paixao, perdida mente, rosa negra, RTP, silvestre, sombras, Trás-os-Montes
Público e crítica tiñan moitos motivos para estar á vontade no último Curtas Vila do Conde: o reencontro cos amigos, o gol do Éder, o sol do verán ou as copas na noite. Neste sentido, a experiencia do festival estivo á altura das expectativas, mais o nivel dalgunha sección, nomeadamente da competición nacional, ficou un bocado por debaixo doutros anos. O problema, como xa argumentaron os meus colegas Luís Mendoça e Jorge Mourinha nas súas respectivas crónicas para... Ler máis
Filed under CIRCUÍTO, NÚMERO 31 · Etiquetado como A Brief History of Princess X, A Casa ou Máquina de Habitar, A Gloria de Fazer Cinema em Portugal, À Noite Fazem-se Amigos, Alain Giraudi, Ana Maria Gomes, Anabela Moreira, André Santos, animación, António Lindo António, Austericidio, Austeritarismo, boda, Caligrafía, Carlos Amaral, Catarina Romano, Cidade Pequena, cine portugues, Cine Transnacional, cinema portugués, Cinema Transnacional, Constantin Brancusi, Costa da Morte, Crisis Económica, curtas vila do conde, Curtas Vila do Conde 2016, Diáspora, Diáspora Portuguesa, Diogo Costa Amarante, Distopía, Eduardo Brito, Endogamia, Epígonos, Etnoficción, Etnografía, Faits et Dits de Nasreddin, Feitos e Ditos de Nasreddin II, festival, Festival de Cine, Festival de Cinema, FICCIÓN DOCUMENTAL, Fiesta Forever, Fórmulas, found footage, gabriel abrantes, Genealogía, Gonçalo Almeida, Herederos, identidad, Identidade, industria, industria cinematográfica, João Canijo, João César Monteiro, João Nicolau, João Pedro Rodrigues, João Salaviza, Jorge Jácome, L'inconnu du lac, Leonor Noivo, Linaje, Liñaxe, London Film School, Lúcia Prancha, Lugares Comunes, manoel de oliveira, Manuel Mozos, Marco Leão, metáfora, Metraje de Archivo, Metraje encontrado, Miguel Gomes, Modelos, Nasreddin, O Dia do Meu Casamento, o som e a furia, Pedro, Penúmbria, Pierre-Marie Goulet, Por Diabos, Princess X, puesta en escena, Referentes, Rei Sevastião, Rita Barbosa, Ruinas, Sebastianismo, Sebastião O Fantasma, Setembro, Severed Garden, Teresa Villaverde, thriller, tiago rosa-rosso, Trás-os-Montes, Voda, Xenealoxía, Zootrópio
Ler este texto na súa versión orixinal en portugués
Como analizar o tempo? Como incorporar ese concepto filosófico milenario ao pensamento humano? O cinema, como arte do tempo, pode contribuír a esta busca interminábel: pode axudarnos a entendérmonos ou, aínda mellor, a pensarnos como seres durábeis e, sobre todo, finitos. Desa conciencia ontolóxica xorde E Agora? Lembra-me (Joaquim Pinto, 2013): o seu título alude de seguida a esa problemática, xogando coa idea de... Ler máis
Filed under NÚMERO 22, PANTALLAS · Etiquetado como cine portugues, cinema documental, cinema portugués, Cotidianidad, Cotidianidade, diario filmado, documental, Documental Autobiográfico, Documental Performativo, documentario, Documentário Autobiográfico, Documentário Performativo, e agora lembra-me, Enfermedad, Enfermidade, Estilo Confesional, Existencialismo, Home Movie, Intimidad, Intimidade, João César Monteiro, joaquim pinto, Modos de Vida, Nuno Leonel, Onde Bate o Sol, Sentido da Vida, Sentido de la Vida, Uma Pedra no Bolso, vih, voz en off
Espectres del cinema portuguès contemporani: História i fantasmas en les imatges é unha investigación sobre o cine portugués contemporáneo claramente hubermaniana nos seus fundamentos e a súa estrutura. Como tamén o era Atlas portátil de América Latina: Arte y ficciones errantes de Graciela Speranza. George Didi-Huberman é o alicerce teórico (e metodolóxico) sobre o que ambas investigadoras sustentan os seus libros. Aínda que tanto Graciela como Glória comparten... Ler máis
Filed under CONTRACAMPO, NÚMERO 15 · Etiquetado como aventura, cine portugues, Espectres del cinema portuguès contemporani, George Didi-Huberman, gloria salvado, Guilles Deleuze, João César Monteiro, manoel de oliveira, mar, pedro costa, portugal
É con esta frase que Manuel se despide dos seus compañeiros de aventura e parte de novo para o descoñecido. Mais acaba esta odisea da mesma forma que a comezara, perdido e desilusionado co mundo que o rodea.
A Espada e a Rosa desdóbrase en tres actos, cada un caracterizado por un espazo distinguido e por coordenadas cada vez máis irrealistas e delirantes. A medida que o filme se desenvolve, imos abandonando cada vez máis as referencias “realistas” para nos mergullar... Ler máis
Filed under NÚMERO 03, PANTALLAS · Etiquetado como a cara que mereces, A Espada e a Rosa, aventura, Canção de Amor e Saúde, João César Monteiro, João Nicolau, mariana ricardo, Miguel Gomes, pirata, Rapace, Recordações da Casa Amarela, surrealismo
