A carón dos mortos: Un posible achegamento a Arima
Todas as personaxes de Arima (Jaione Camborda, 2019) andan á procura de algo. Camborda amósanos a faciana dunha vila pequena preto da montaña; os tellados, o ambiente húmido. Un berro racha coa melodía da escena: “Olivia!”. Unha nai, Elena, chama pola súa filla, que se perdeu. É Julia quen dá con Olivia, e xuntas agardan a que chegue a nai. Julia andaba a vagar pola vila e, despois do encontro, continúa o seu camiño ata que decide entrar nunha casa abandonada.... Ler máis
CURTOCIRCUITO 2018: ALÉN DO ESPELLO: OS RETRATOS DE ULRICH SEIDL
«Nunca fun despiadado, creo, pero gústame mostrar a verdade ao espido» Ulrich Seidl I Velaquí ante os nosos ollos a filmografía de Ulrich Seidl: un retrato de Europa. Cun sinal documental incluso cando se penetra na ficción, encadres frontais e estáticos, planos xerais a media altura coas figuras humanas expostas no centro, unha profundidade de campo aplanada por unha parede lisa (ou acentuada cara a un punto de fuga), composicións simétricas e miradas a cámara, o estilo... Ler máis
LYNNE RAMSAY: LÍMITE, EXPRESIÓN, MIRADA
O cinema da escocesa Lynne Ramsay ten a determinación de deixar que as imaxes falen por si soas. Existe a miúdo un aire de realismo máxico na súa obra; un realismo no que as imaxes, estrañas e incómodas pero tamén poéticas, significan as sombrías historias dunhas personaxes que se enfrontan ás consecuencias da incomunicación e da violencia. A pesar de que a maioría das súas películas son adaptacións a partir de novelas ou relatos literarios, o seu cinema estrutúrase... Ler máis
A POÉTICA DA MIRADA NA OBRA DE FRIEDL VOM GRÖLLER
Friedl vom Gröller presentando os seus filmes no CGAI. Foto: María Meseguer Esta peza foi elaborada no Seminario de Crítica Experimental do (S8) Mostra de Cinema Periférico – Con quen falas? – Co espectador 1. “Alá onde vou miro especialmente as caras da xente”. As palabras da propia Friedl Vom Gröller, en aparencia baladíes, din sen dicir moito máis do que nun primeiro momento puidésemos pensar. Nun primeiro momento. Quizais só consista niso, en pasar... Ler máis
ARQUEOLOXÍA(S) DO SABER. A CRÍTICA FEMINISTA DESDE AS ORIXES ATA A ACTUALIDADE
Este texto é a versión escrita do relatorio presentado pola autora no Seminario de Crítica Feminista que organizamos en Play-Doc, Festival Internacional de Documentais de Tui 2018 No seu artigo “The Crisis of Naming in Feminist Film Criticism”, publicado en Jump Cut en 1978, Ruby Rich recuperaba os principais eventos e publicacións da crítica cinematográfica feminista da década, así como as estreas dos primeiros filmes feministas segundo a consideración desta... Ler máis
O ORNITÓLOGO, de João Pedro Rodrigues
Identidades mutantes Ser un, ser outro, ser doutra maneira. Ser aquilo que desexamos, que rexeitamos ou que ignoramos. Ser en proceso, en permanente transformación, guiados polo desexo, polo destino ou simplemente polo azar. Os personaxes de João Pedro Rodrigues son sempre suxeitos ambivalentes, abertos ás múltiples permutacións que admite a identidade: poden ser homes que se converten en bestas, como en O Fantasma (1999); mulleres que se converten en homes, como en Odete... Ler máis
아가씨 (THE HANDMAIDEN), de Park Chan-wook
A ollada fragmentada 아가씨 (The Handmaiden, 2016) supón o retorno do cineasta coreano Park Chan-wook logo da súa aventura americana. Se Stoker (Park Chan-wook, 2013) supuxo unha decepción para os seus seguidores ao ser un filme moi coidado no visual mais absolutamente baleiro, a súa nova longametraxe demostra que Park non estaba falto de ideas, senón que o ríxido sistema estadounidense non lle deixou desenvolver esa obra nos seus propios termos. De volta á industria... Ler máis
AR, LUME, TERRA E AUGA. O CINEMA DE ANA VAZ
El rayo que había destruido el árbol, había liberado a Foción de la adoración de su eternidad circular. José Lezama Lima, Paradiso (1) Ler este artigo na súa versión orixinal en portugués. Cicelado ao longo de oito curtas e mediametraxes, o cinema de Ana Vaz alía a innovación formal —a invención dunha linguaxe singular, esculpida á marxe do canon e en diálogo constante coas formas visuais dos modernismos (en particular, do cinema moderno latinoamericano)— co... Ler máis
JOSÉ LUIS GUERÍN: “ANALIZAR O MATERIAL FILMADO COMO FARO DAS SECUENCIAS QUE ESTÁN POR RODAR”
José Luis Guerín é un dos directores españois máis relevantes do panorama actual. Con Innisfree (1990), Tren de sombras (1997) e En construcción (2001), dilapidou as nocións clásicas do rexistro documental, dando lugar a películas consideradas por moitos como as precursoras en España das hibridacións propias da non ficción actual. En la ciudad de Sylvia (2007) levouno a filmar o seu primeiro filme “de equipo” dende a súa ópera prima Los motivos de Berta (1985),... Ler máis
PLAYLISTS E CUBOS DE RUBIK
No número 1 da revista Cinema Comparat/ive Cinema Pablo García Canga escribe un artigo en torno a un día de programación na Cinemateca Francesa, “14/09/1968, una programación de Henri Langlois” (2012). Ese día de setembro de 1968 a Cinemateca proxectou catro películas: Blind Husbands (Eric von Stroheim, 1919), The Big Sky (Howard Hawks, 1952), Bonjour tristesse (Otto Preminger, 1958) e Bande à part (Jean-Luc Godard, 1964). Segundo o abstract do propio artigo, García... Ler máis
