DÚAS PERSOAS

Paredes brancas de hospital. Nada pendurado nunha habitación na que podes pasar anos, días ou tan só unhas horas. Non hai nada que facer ante algo que non se pode controlar. As conversas entrelázanse con longos silencios que resoan contra as paredes baleiras. Tan só queda agardar. O espazo comeza a habitar dentro de ti. Aos tempos de espera súmanselle visitas, risas puntais que fan máis levadeira unha viaxe que é de non retorno. O itinerario, coñecido case de antemán, segue a ser difícil e a preparación á que te intentas someter previamente, inutil. Só queda agardar. E ás pausas súmanselle os enfados e os berros froito da impotencia de non conseguir deter o tempo. Tratas de usar todo coma áncora e o único que consegues e frustrarte. Buscas, no que queda da túa vida alonxada daquela cama algo novo que non viras. Mais, vires a túa vista para un ou outro sitio, o único que ves é aquel espazo, esa habitación. Intentas manterte en movemento para distraerte do que se achega. Convénceste e conciénciaste do que vai a vir. E, cando estás máis preparado que nunca para encaixar o golpe, chega. E píllate contrapé. Sempre te vai pillar a contrapé.