COLOSSAL, de Nacho Vigalondo
Producida en el 2016, Colossal (Nacho Vigalondo) tardó un año en conseguir distribución en España a pesar de los más de 3 millones de dólares recaudados en Estados Unidos y de contar con una estrella de la talla de Anne Hathaway entre el elenco. La historia, que combina romance y trazos que recuerdan a películas de la saga Godzilla, esconde en su interior una realidade monstruosa y dura que es preciso digerir y analizar. Cuando Gloria rompe con su novio, volver al hogar... Ler máis
SEFF 2014: UN PANORAMA DIVERSO
En una selección en la que no se advierten tendencias claras ni ninguna conexión evidente entre los filmes de la sección oficial, más allá de ofrecer un panorama del cine europeo de autor de 2014, preferimos hacer un repaso al palmarés y comentar otros filmes que pudimos ver en nuestra estancia en Sevilla. Deberíamos comenzar por Turist (Ruben Östlund, 2014), Giraldillo de Oro y mejor guion, pero se da la casualidad de que es de las que nos faltó por ver. Como consolación,... Ler máis
ONLY LOVERS LEFT ALIVE, de Jim Jarmusch
Uno de los pasatiempos favoritos de los cinéfilos, además de elaborar listas y rankings de todo lo cinematográfico posible y hacer quinielas de festivales y entregas de premios, es jugar a los what ifs: cómo hubiera sido tal película si la hubiera dirigido tal director, qué haría tal autor si se atreviese a hacer tal cosa en las antípodas de su estilo (Paco Alcázar lo sabe, y de ahí que suela recurrir a este entretenimiento en su tira cómica La industria de los sueños).... Ler máis
COSTA DA MORTE, de Lois Patiño
Un inmenso bosque que se ergue na brétema. O cruxir das árbores que caen e baten os seus pesados troncos contra o chan. O son dunha serra de fondo. Así comeza Lois Patiño o seu filme, Costa da Morte (2013), adentrándonos na paisaxe máis profunda da Galiza, unha paisaxe na que o home se tenta abrir camiño, unha natureza á que se aferra e coa que tamén pelexa, na que vive e da que tamén subsiste. É que foi o capricho das ondas do mar o que achegou o barco ateigado de... Ler máis
郊遊 (STRAY DOGS), de Tsai Ming-liang
¿Sueñan los humanos con paisajes pintados? -¿Qué clase de cuadros? – Paisajes. – Lo siento, no tengo paisajes. Blow Up (Michelangelo Antonioni, 1966) ——————————————————— I’m not in love with the modern world, I’m not in love with the modern world, It was a torch driving the savages back to the trees Wolf Parede, Modern Times —————————————— La... Ler máis
HISTÒRIA DE LA MEVA MORT, de Albert Serra
LA MIERDA EN ORO Desde su celebrada Honor de cavallería (2006), Albert Serra se ha dedicado a reapropiarse de estéticas románticas y aplicarlas a mitos ultracodificados a los que reduce a su máxima esencia (1). En esa película, el Quijote y Sancho caminaban por el campo a la espera de una aventura que nunca acaba por llegar. Serra nos mostraba a don Quijote como una especie de místico romántico, amante de la naturaleza y obsesionado con la mítica Edad de Oro. La visión... Ler máis
SEFF 2013 (2/2): LAS NUEVAS OLAS, LA RENOVACIÓN MINIMAL DE ESPAÑA Y FRANCIA
No vamos a entrar en si los jurados de este SEFF 2013 eligieron el mejor filme de cada sección. De lo que sí estamos seguros es de que escogieron títulos muy representativos. Si L’inconnu du lac (Alain Guiraudie, 2013) era un ejemplo perfecto de esa narrativa atmosférica de la que ya dimos cuenta, los galardones a La jungla interior (Juan Barrero, 2013) y Costa da Morte (Lois Patiño, 2013) como mejores ficción y documental respectivamente, de la sección Las Nuevas... Ler máis
SOBRE LA OBRA PAISAJÍSTICA DE LOIS PATIÑO
Alguien tiene que decirlo: una buena parte del cine paisajístico contemplativo u observacional es estéticamente romántico, tópicamente antimoderno y teóricamente erróneo. La obra de Lois Patiño, influenciada por nombres asociados a esta corriente (Peter Hutton, James Benning o Sharon Lockhart), peca también de las tres cosas. Romanticismo Lois Patiño señala que la pintura romántica ha sido determinante a la hora de mostrar la relación entre el paisaje y el hombre... Ler máis
BEFORE MIDNIGHT, de Richard Linklater
Las reglas han cambiado. Julie Delpy, Ethan Hawke y Richard Linklater retoman de nuevo los personajes que llevan un par de décadas desarrollando, pero esta vez el romanticismo de las dos primeras entregas de la saga deja paso a un tono más agrio, en donde ya no hay seducción sino discusión. A sus cuarenta años, Jesse y Céline se han convirtido definitivamente en una pareja estable: en la primera escena de la película, un plano secuencia virtuoso nos revela estos dos personajes... Ler máis
ANDRZEJ WAJDA. LA GRAN POLONESA
No parece existir en el cine contemporáneo un director cuyas raíces culturales procedan tan claramente del siglo XIX como en el caso de este ‘romántico violento’, como ha querido definirse el propio Andrzej Wajda. Toda su obra expresa un nacionalismo exacerbado que, en una primera etapa, se presenta bajo la forma del romanticismo. Sus películas emergen así del subconsciente colectivo de un pueblo, el polaco, cuya historia ha sido una invitación constante a la... Ler máis