VICTORIA, de Justine Triet

En Le bataille de Solférino (2013), ópera prima da francesa Justine Triet, o exercicio profesional dunha reporteira televisiva de clase media (Laetitia Dosch) solapábase coa necesidade de atender ás súas dúas fillas e confrontar ao seu antigo marido. Baixo un esquema de comedia caótica, chamada tamén a testemuñar o ambiente nas rúas parisinas durante a segunda volta das eleccións presidenciais de 2012, nas que François Hollande resultou vencedor, Triet conseguía poñer en pe un conflito que era en si o verdadeiro valor de aquelas imaxes: a dificultade dunha muller moderna para compaxinar a súa profesión coas ansias da súa vida persoal.

Tres anos despois do modesto éxito que supuxo o seu debut, a directora parece ter emprendido un notorio xiro cara a sofisticación do enredo, pero sen comprometer a esencia pola que destacou entón. Victoria (2016) retoma algún dos puntos de conflito de La bataille de Solférino: o exmarido da protagonista do título (Virginie Efira) supón un serio atranco para a súa vida, con dous nenas ás costas, un carrusel de homes desastrados na súa cama e, sobre todo, a asfixiante actividade laboral que supón o seu posto de avogada penalista. Nun escenario persoal de crecente adversidade, Victoria vese forzada a defender a causa dun vello amigo, acusado pola súa compañeira de apuñalala durante unha voda. Lonxe de ser o corazón da película, o incidente sérvelle a Triet para despregar as súas inquietudes sobre a crise existencial dunha nai divorciada e traballadora que loita pola súa independencia, con moito o máis interesante do relato.

Los_casos_de_Victoria-246037480-large

A secuencia da suposta agresión, roubada ao espectador coa climática aparición dos tardíos créditos iniciais nunha festa ao son de The Look de Metronomy, xera unhas expectativas na dirección de Triet que se dilúen despois nun sentido formal moito máis convencional, pero á par elegante e práctico. A través del debuxa varios camiños, todos eles coincidentes no punto de intersección entre a comedia sentimental crowd-pleaser e o relato dunha realidade persoal de ineludible amargura. O mérito da autora é mesturar as súas incursións en ambos terreos sen apenas afrouxar o pulso: ao furacán de reveses cotiás que asolan a vida de Victoria, desde o pleito co seu exmarido por ser obxecto dun humillante blog ata a suspensión temporal do seu traballo por intrusión, sucédenlle sen pausa ocorrencias tan opostas como a disparatada intervención dun simio e un dálmata no xuízo final.

Deste modo, Victoria perde cohesión e contundencia ao disipar a súa contundente enerxía en varios frontes, pero tamén confórmase como o estilo de comedia romántica, intelixente e respetuosa cos medos da súa personaxe femenina, que moitas veces desexa atoparse nas programacións máis comerciais. En case todo momento máis próxima á encrucillada vital de Toni Erdmann (Maren Ade, 2016), coa que compartiu selección en Cannes 2016, que ao ir e vir amoroso dunha Bridget Jones, e sobre todo cun forte sabor a screwball comedy clásica, a obra garda no seu desenlace a mellor proba das súas virtudes e defectos. Ao consumar o inicio da súa relación co xove Sam (Vincent Lacoste), suxerida con insistencia pero non capital no relato, Victoria alude ao caso da súa vida como razón do aprazamento de tal momento. Deslizar ata a última secuencia ese instante cumbre en calquera narrativa romántica convencional que se prece, tras unha enorme sucesión de discusións e pleitos, é a estratexia de Trier para representar a complexidade do agotador ritmo de vida que retrata, quebrando clixés sen renunciar á súa aura de entretemento lixeiro e amable. Tamén por esta última razón, o resultado é máis feble do que indica o seu poderoso discurso.

Comments are closed.