Crónica 25 de novembro
Dise do FIC Xixón que é o Sundance español, e seguramente os que o defenden levan razón. Habería que precisar que a programación do festival asturiano filtra as propostas máis evidentes e trilladas para escoller as interesantes. Terri, de Azabel Jacobs, é o típico filme de neno gordo con problemas de integración na escola. Engádaselle música indie e planos a ralentí, un pai con algunha deficiencia e unha denuncia evidente ao sistema, e xa é carne de Oscar.
Pero, por moito que algúns vaiamos con prexuízos á sala, nada disto está aquí presente. Pola contra, sen inventar a pólvora, Terri consegue facer crible e próxima a relación entre Jacob Wysocki (outro mozo a descubrir) e o psiquiatra do colexio, interpretado con solvencia, coma sempre, por John C. Reilly. Dúas frases anotadas na penumbra dos cines Centro dan as claves para entender a filosofía da cinta: “Cágoa sempre, iso é o que fai a xente. Só espero facelo mellor a próxima vez” e “non estás pensando en ninguén, só en ti mesma” (que lle di o tío enfermo de Terri a unha amiga deste cando o visita na casa familiar para botarlle unha man). En definitiva, tras estas palabras escóndese un emotivista moral dos que David Hume gustaba de defender. Todos os personaxes de Terri actúan polo seu ben, pero entre os seus máis prezados obxectivos está axudar aos seres queridos que os rodean. Aínda que as razóns dos seus actos radiquen no benestar moral persoal, os resultados son os mesmos. Ás veces trabúcanse, pero non importa sempre que sexan puros de corazón. É o que lle intenta transmitir o psiquiatra ao atormentado neno. Pasamos moi rápido por esta vida, e facémolo o mellor que podemos.
Dun filme tan vitalista, salto a outro tan decadente como Punk’s not Dead, de Vladimir Blazevski. O macedonio conta a volta á escena dunha antiga banda punk, que vai tocar a Debar, cidade de maioría albanesa. A partires desta historia, pretende denunciar o delirio racista da guerra dos Balcáns, aínda presente na rexión (parece indicar xa no título), provocando enfrontamentos entre distintos grupos étnicos coa escusa do concerto de fondo. As intencións son loables, mais non é unha película que asuma o suficiente risco político, nin que introduza motivos narrativos ou estéticos novidosos como para valorala positivamente. Intúese, porén, moita honestidade retratando o universo da música underground do país, e hai temas da banda que se deixan escoitar moi ben, aínda que uns subtítulos para entender as letras non terían sobrado.
Á tarde, hai unha aposta do festival que cómpre reivindicar. Trátase da programación de oito curtas do estudo de animación alemán Film Bilder. En troques de gastar parte do presuposto nuns pases que seguramente non foron baratos, pero que xa viu todo o mundo que estea interesado, coma son os do ciclo Géneros mutantes; os responsables destes certames deberían centrarse máis en dar a descubrir outros cinemas que escapan ao mercado da actualidade. O cinéfilo, público principal dun festival de cinema, é curioso por natureza, e seguro que agradecerá máis iniciativas como esta, sobre todo cando se invita os seus autores.
Concretar aquí todas as historias que se puideron ver no FIC Xixón é imposible. Oito en total, e moi heteroxéneas, cobren as distintas etapas polas que pasou esta empresa, nada á caída do muro de Berlín. Bebendo directamente da tradición da animación da antiga República Democrática Alemana, o Film Bilder combina encargos de todo tipo, coma spots publicitarios ou secuencias de créditos (Corre, Lola, corre, por exemplo) con traballos máis persoais, véxase os de Andreas Hykade ou Daniel Nocke, que utilizan animais antropomórficos para tratar con acidez diversos temas sociais.
Quen queira facerse unha idea do que realiza este estudo xermano, pode atopar mostras do seu traballo na páxina web da empresa. E falando de animais, penso que hai un que se chama mula de carga, da que se poden recoller mercadorías moi apetitosas.