MAGICAL GIRL, de Carlos Vermut
A BELEZA, A PERVERSIÓN E O SER HUMANO
Cando comezou o pase de prensa no Teatro Principal de Donostia non sei cantos xornalistas agardaban a revelación que supuxo Magical Girl. Penso que poucos. Algúns iamos en plena resaca de Eden (Mia Hansen-Løve, 2014), e malia que Magical Girl prometía non decepcionar, semellaba difícil manter tan entretido ao público durante dúas horas. Logo esas dúas horas resultaron ser moi curtas, porque Magical Girl envolve, desata e sorprende dende o inicio.
Carlos Vermut presenta unha comedia negra sobre a desesperación e a perversión. Magical Girl é un thriller que conta a historia dun home en paro que tenta cumprir un dos últimos desexos da súa filla doente, e para conseguilo, e case sen darse de conta, vese arrastrado a unha rede de maldade e corrupción. O maior logro desta proposta é manter o estilo e a ilóxica razón ao longo de toda a metraxe. Que negro e que claro é o mundo en Magical Girl, que brillantes son as Bárbaras, e que relativa é a dor. Xa que saíu o tema, cómpre dicir que Bárbara Lennie é cada día máis especial e mellor actriz: sen ela, o filme perdería moitísima forza, porque é unha actriz que ilumina e que acada unha presenza infinda en cada escena. Vermut, o director, é historietista e ilustrador, e iso nótase no filme, é un home que sabe o que quere facer e como ten que contar o que viaxa pola súa mente. Sabe debuxar, plasmar o que sente, e sabe ademais que atopou a esencia do humano neste drama neo noir, que pode semellar moi afastado das nosas vidas, moi duro, moi perverso, moi estraño, mais á vez é simplemente o noso mundo. A contradición tamén está presente, mais está presente como está na vida, non no cinema de pouca calidade. Esta é a historia dunhas personaxes que pronuncian poucas palabras, mais teñen moito que dicir, unhas personaxes ás que lles sobra actitude e expresividade. Todos sofren, todos sufrimos, mais é un filme que esperta a risa dun xeito case violento, vergoñento. O ton é a clave, porque Vermut sabe conservalo en tódalos personaxes e en todo o filme: non cae, non falla, o universo está vivo e movéndose sen acougo. E así a excentricidade se apodera de nós e deixamos de entender do ben e do mal, deixámonos guiar polo mundo perverso de Carlos Vermut.
“¿Eres actriz?. No. Yo sí” Todo o que din e todo o que fica por dicir constitúe o guión ao que non lle sobra nin lle falta ren, está medido, é preciso, ten a suficiente carga emocional, misteriosa e poética para que os espectadores poñan a súa parte e saia así un filme perfecto, unha obra mestra. “¿Qué haces? Veo la tele”. Como en todo bo guión, a sinxeleza agacha unha profunda reflexión sobre os seres humanos e as relacións que establecemos, agacha unha idea forte e moi potente que impacta dende a primeira secuencia. “No te lo puedo dar porque no lo tengo”. A sinxela complexidade transpórtase tamén aos diálogos e aos personaxes, cousa que é especialmente destacábel en Bárbara (interpretada pola nomeada Bárbara Lennie), quen semella a vítima última do enredo, mais non, posibelmente as últimas vítimas sexamos nós, que pensamos que as cousas son como parecían, nós, que nos deixamos enganar e torturar e que choramos e rimos coas tráxicas bromas da vida. Así que non xulguen nin se precipiten: Magical Girl non é ningunha parvada, aínda que sexa graciosa, aínda que non sexa seria, e aínda que non entendamos nada. Magical Girl amosa os nosos mellores e peores desexos, é a complexidade da vida, unha broma moi seria.
Disque o truco funcionou con todo o mundo: prensa, público e xurado. O equipo deixou Donostia levando consigo a Cuncha de Ouro e a Cuncha de Prata á mellor dirección para Carlos Vermut. Outros directores soaban máis para ese premio, mais o certo é que Vermut ten todo o necesario para merecelo, porque se hai unha cousa importante na dirección é ofrecer algo novo, facer algo diferente, e iso nótase moito na maxistral dirección de Vermut, que controla o xogo até o último momento. Un xogo que consiste en falar co espectador para que xuntos constrúan a historia e para que xuntos gocen do momento e se pregunten por que, por que pasan as cousas. Agora cómpre agardar a coñecer o resultado na billetería: a fita chega ás salas o 17 de outubro, e aínda que é moi complicado que acapare a mesma atención que acadaron outros filmes españois deste ano (lembremos o éxito de Ocho apellidos vascos ou a recente El niño), estou certa de que Carlos Vermut reunirá a un grupo de fans cinéfilos que valoren esta fermosa creación, e que a partir de xa estarán atentos á traxectoria do director madrileño. En Donostia xa conseguiu moitos novos admiradores, entre os que me inclúo, que celebran, celebramos, que exista un novo cinema español destinado a mudar opinións e camiños, e destinado a ficar na historia do noso cine para sempre.