O relato vai, volve, muta, non hai xeito de tiralo da cabeza: temos a estrutura narrativa marcada a lume no pensamento, na nosa propia linguaxe. Cada vez que tentamos artellar dúas frases, dúas ideas ou mesmo dúas imaxes creamos ligazóns que, sumadas, van cara algures. Pasada a fase heroica modernista, na que os artistas exploraron os límites do discurso e da linguaxe (pensai en Beckett, pensai na dificultade de entender as súas obras e na fascinación que producen), a... Ler máis
Filed under NÚMERO 24, PANORÁMICA · Etiquetado como 2010-2014, A torinói ló, Abdellatif Kechiche, andrea arnold, Béla Tarr, bertrand bonello, bildungsroman, Bir zamanlar Anadolu’da, boyhood, Causalidad, causalidade, Cine del Vacío, Cine Etnográfico, Cine Posnarrativo, Cinema do Baleiro, Cinema Etnográfico, Cinema Posnarrativo, coherencia, Convenciones, Convencións, cotián, cotidiano, dilatación, disponibilidad, disponibilidade, emily brontë, Emoción, emociones, emocións, Enigmas, espectáculo da vida, espectáculo de la vida, excepcionalidad, excepcionalidade, filmes de episodios, flash-forward, fracaso, Frances Ha, harmony korine, Heathcliff, hiperreal, Hiperrealismo, inmadurez, Inside Llewyn Davis, intensidad, intensidade, irreversibilidad, irreversibilidade, Jan Ole Gerster, Joel & Ethan Coen, l'apollonide, L’Apollonide (Souvenirs de la maison close), La Vie d'Adele, leviathan, Lo Mejor del Lustro, lucien castaing-taylor, Misterios, momentos fugaces, momentos fuxidíos, Mommy, montaje caleidoscópico, montaxe calidoscópica, Noah Baumbach, Nuri Bilge Ceylan, O Mellor do Lustro, Oh Boy, películas de episodios, real, Relato, Relato de Aprendizaje, Relato de Aprendizaxe, relato sensorial, Relatos Frustrados, Retorno al Relato, Retorno ao Relato, Richard Linklater, Sensorial, Simulacro, simultaneidad, simultanidade, spring breakers, tempo mental, Temporalidad, temporalidade, temporalidades, Terence Malick, the tree of life, tiempo mental, verena paravel, vida, wuthering heights, xavier dolan
Que é a crítica? Para que serve un crítico? A estas e outras preguntas intentouse responder nos últimos tempos en obradoiros, xornadas, festivais, monográficos de revistas e textos. As respostas difiren, malia que todas semellan de acordo nun punto en común: a función do crítico é a de mediador entre o filme e o público. O crítico, entendido deste xeito, sería o encargado de artellar a conexión entre o individual e o social á vez que actualiza a virtualidade autorreflexiva... Ler máis
Filed under NÚMERO 21, PANORÁMICA · Etiquetado como alegoría, Avaliación, Cine No-Narrativo, Cine Posnarrativo, Cinefilia 2.0, Cinema Non-Narrativo, Cinema Posnarrativo, Contrahistoria, crítica, Crítica cinematográfica, Crítica Digital, Crítica Dixital, Crítica Kitsch, Crítico Filósofo, Crítico Historiador, Crítico Periodista, Crítico Xornalista, estetica, Evaluación, False Friends, Historia Alternativa, Historia da Arte, Historia del Arte, Historia del Cine, Historia do Cinema, Historia Oficial, Juicios de Valor, Medios Analógicos, Medios Analóxicos, Medios Digitales, Medios Dixitais, Momento Avaliativo, Momento Evaluativo, Onanismo Intelectual, Positivismo, Pseudomórfosis, Solipsismo, Xuízos de Valor
