FIRST LOVE, de Takashi Miike
NIHILISTA E AGUDAMENTE LIXEIRO MIIKE “O ser humano é unha comedia, (…) dáo todo por encaixar, ata o punto que parece ridículo”. Son palabras de Takashi Miike en reflexión sobre a súa obra na campaña de promoción do seu último filme de estrea en España, First Love (初恋, 2019), e, debemos dicir que, por unha vez, último filme en xeral. Non sabemos se é a idade ou a COVID-19, mais o nipón non sacou película en 2020, e tampouco ningunha máis o ano pasado.... Ler máis
LONDON FILM FESTIVAL 2014 (III / III): XAPÓN, MORTE E VIOLENCIA
A nosa crónica do certame londiniense, ofrecida en varias entregas, non podía concluír sen dar conta da presenza xaponesa na súa programación. Malia que as propostas máis novidosas xa se viran no Tokio International Film Festival –primeiro e principal escaparate da produción procedente deste país asiático– o London Film Festival reuniu algúns dos títulos máis emblemáticos de 2014. Iso si, botamos en falta a presenza dalgún filmes do Studio Ghibli, xa fose a... Ler máis
風立ちぬ (THE WIND RISES), de Hayao Miyazaki
La última película del cineasta de animación japonés Hayao Miyazaki, con la que precisamente ha decidido interrumpir su carrera como realizador de largometrajes, es una obra atípica en muchos sentidos. Criticada y aclamada a partes iguales, su canto de cisne supone un cierre meditado para el conjunto de su filmografía. Los guiños y alusiones se suceden y, en ella, se resumen sus grandes preocupaciones y obsesiones como realizador. Por un lado, 風立ちぬ (The Wind Rises,... Ler máis
MUROS INVISÍBEIS / TRAUMAS INDIVIDUALMENTE COLECTIVOS NO CINEMA DE HIROKAZU KORE-EDA
Disque a vida está construída de tal xeito que ninguén pode vivila só. Por iso, non abonda con que as flores teñan pistilos e estames. Precisan que un insecto ou o vento leve o pole dun estame até o pistilo. A vida contén a súa propia ausencia, o seu propio baleiro, que só pode encher o outro. O mundo é a suma dos demais. Con todo, non sabemos, e tampouco nos contan que remataremos por completarnos. Seguimos coa nosa vida solitaria, ignorando aos demais con indiferenza. Ás... Ler máis
東京家族 (TOKYO FAMILY), de Yoji Yamada
De obra mestra a obra de mestre Pouco hai que contar do argumento de 東京家族 (Tokyo Family, Yoji Yamada, 2013) para aqueles que xa teñan visto 東京物語 (Tokyo Story, Yasujiro Ozu, 1953), alén de salientar o enxeño que desprega Yoji Yamada para adaptar a obra mestra do cinema xaponés aos tempos actuais. Todo, ou case todo en Tokyo Family reproduce o conto de Ozu para lembrarnos que logo de sesenta anos, e malia tódalas revolucións tecnolóxicas que houbo nas últimas... Ler máis