AVANTI POPOLO, de Michael Wahrmann
Na escuridade da noite, un vehículo viaxa sen rumbo polas rúas de São Paulo. Acompañando o desconcertante percorrido, imos escoitando un programa radiofónico no que o condutor fai un repaso por un gran número de cancións reivindicativas, das que acompañaron os diversos procesos revolucionarios xurdidos no continente latinoamericano no século pasado. Nun momento dado, un home se cruza no percorrido do vehículo, desafiando coa ollada ao condutor do mesmo, e, polo tanto,... Ler máis
MUROS INVISÍBEIS / TRAUMAS INDIVIDUALMENTE COLECTIVOS NO CINEMA DE HIROKAZU KORE-EDA
Disque a vida está construída de tal xeito que ninguén pode vivila só. Por iso, non abonda con que as flores teñan pistilos e estames. Precisan que un insecto ou o vento leve o pole dun estame até o pistilo. A vida contén a súa propia ausencia, o seu propio baleiro, que só pode encher o outro. O mundo é a suma dos demais. Con todo, non sabemos, e tampouco nos contan que remataremos por completarnos. Seguimos coa nosa vida solitaria, ignorando aos demais con indiferenza. Ás... Ler máis
TRAUMATISMO CINEMATOGRÁFICO
Todos estamos traumatizados, dun xeito ou doutro, con máis ou menos motivos. Todos sufrimos algunha desgraza, desgusto ou mala experiencia que nos deixou unha fonda pegada. No mellor dos casos, o trauma fica gardado no noso inconsciente como unha mala lembranza, como unha peza máis da nosa identidade; mais no peor, o trauma emerxe unha e outra vez, fóra de control e de contexto, até converternos nalguén que, como dicían na miña aldea, ‘está mal dos nervios’.... Ler máis
HOLLYWOOD TRAUMATIZADO: OS HEROES Á CAZA DO TERRORISTA
“Hai neste frenesí unha dimensión barroca que recorda que todos os filmes do autor son melodramas atormentados polo baleiro e a cuestión da perda ou a desaparición”. Alguén adiviña a que autor se está a referir Vincent Malausa? Pista. Isto saíu nos Cahiers du Cinéma do pasado xuño, e refírese á grande superprodución do verán… Aínda non? Ben, imos avanzar na crítica: “xa non se trata de buscar a emoción ou o clímax a toda costa, senón de cuestionar... Ler máis
Número 20
Moitos grandes filmes tentan transmitir coas súas imaxes as sensacións asociadas a experiencias físicas ou psicolóxicas, funcionando así como mediadores entre o artificio do cinema e a realidade do público. Nos últimos anos, unha serie de títulos afondaron nesta tendencia ao propor diferentes variacións sobre a representación de traumas colectivos e individuais, históricos e psicolóxicos, moitas veces asociados con algunha doenza mental. Emporiso, dende A Cuarta Parede... Ler máis
