Indielisboa 2020 (2/2): Notas dun festival relaxado

Comentabamos xa na nosa anterior crónica do Indielisboa que foi un verdadeiro pracer poder acudir a un festival no que o cinema acontecera na gran pantalla. Por moi práctico que sexa ver filmes dende a comodidade do noso sofá; camiñar pola cidade, atoparte con vellos colegas e coñecer outros novos, estar na intimidade dunha sala ben acompañado, mais ao tempo, ti só co filme que se proxecta ante ti, iso non ten prezo. A relación que se establece co cinema non é a mesma... Ler máis

Indielisboa 2020 (1/2): Reivindicación da negritude

Co movemento Black Lives Matter cada vez máis presente no contexto político actual, o Indielisboa propúxose este ano recordarnos que esa toma de conciencia non debe quedar só na creación de estratexias de inclusión que permitan ás comunidades negras obter unha maior cota de representación, auspiciada por eles propios e, sobre todo, que sexa a correcta e fóra de estereotipos racistas. Isto é, darlles verdadeira voz. Tampouco chega con darlle voltas ao discurso identitario,... Ler máis

INDIELISBOA 2017: A COLLEITA PORTUGUESA

Un ano máis, a competición nacional do Indielisboa e algúns títulos lusos en programas paralelos permiten tomar o pulso a unha cinematografía que se mostra sempre diversa e ben inserida nas tendencias fílmicas actuais. O festival supliu a ausencia na colleita de 2017 dunha película especialmente anovadora cunha serie de propostas que actualizan tradicións do cinema moderno xa codificadas. Así, a ficción de liña máis clara e posiblemente máis elegante de todo o certame... Ler máis

VINCENT MACAIGNE: “CANDO ACTÚO O MEU RITMO CARDÍACO ESTÁ EN CONEXIÓN CO DA PELÍCULA”

En 2013 Cannes acolleu a todo un novo conxunto de cineastas franceses que parecían falar con códigos moi persoais e un certo ton de sátira social do contexto histórico no que lles tocou vivir á súa xeración, a dos trinta e pico. Estas películas eran La bataille de Solférino (Justine Triet, 2013), La fille du 14 juillet (Antonin Peretjatko, 2013) e máis tarde ese ano, en Locarno, Tonnerre (Guillaume Brac, 2013). As tres, ademais de ser íntimos retratos xeracionais con... Ler máis

INDIELISBOA 2016: SR. CORVO E FAMILIA

Achegarse cada ano ao IndieLisboa supón descubrir o cinema independente máis fresco e diverso da tempada. Entre a sección oficial, todo o apoio ao cinema patrio, o programa competitivo máis audaz ‘Silvestre’, as retrospectivas (Paul Verhoeven, Vincent Macaigne e Jean-Gabriel Périot este ano, nada máis e nada menos) e ciclos paralelos, no que brillou nesta ocasión Director’s Cut, o certame remata por ser un dos máis nutridos e relevantes de Europa. Lisboa... Ler máis

EUGÈNE GREEN: “A ÚNICA ESPERANZA PARA EUROPA É ATOPAR A SÚA ESPIRITUALIDADE”

O autor, fotografado ao estilo dos planos dos seus filmes nunha taberna de Alfama (Lisboa). Eugène Green empezou tarde a facer cinema. Viña do teatro barroco, onde a declamación é esencial, e iso trasladouno ás súas películas dende o principio. A palabra xoga un papel importante xa en Toutes les nuits (2001), primeira da serie que fixo con Adrien Michaux, un actor que a moitos nos recorda ao Jean-Pierre Léaud dos filmes de Truffaut. Pode dicirse que a relación artística... Ler máis

JAN SOLDAT: “TRASLADAR SEN INTERVIR, QUE CADA ESPECTADOR POIDA POSICIONARSE”

Nota do editor: Esta versión do artigo carece de imaxes a petición expresa do entrevistado. Jan Soldat vén de cumprir a trintena, mais xa conta na súa carreira con máis de 20 películas entre curtas e longas. Como el indica, a súa ferramenta é a honestidade, e con ela adáptase a cada personaxe, sabendo que duración lle pide o traballo, e como abordalo no visual. Porén, esta aparente flexibilidade tradúcese nunha linguaxe fílmica férrea, caracterizada por planos frontais... Ler máis

INDIELISBOA 2015 (III/III): TODO É POSTA EN ESCENA

Esta crónica vén de aquí (primeira parte) e aquí (segunda parte). ‘Zucht und Ordnung’ (Jan Soldat, 2012). O real, construto ficcional Do lado dos documentais, as cuestións identitarias tamén estiveron presentes, mais se cadra o máis relevante das non ficcións do Indielisboa foron dúas liñas apuntadas, que cada vez cobran máis importancia no cinema do real contemporáneo. Dunha banda, varias propostas parecían preguntarse sobre a construción das ficcións... Ler máis

INDIELISBOA 2015 (II/III): ALMAS ERRANTES, EN ESTADO DE SUSPENSIÓN

Este artigo é a continuación dunha primeira crónica que se pode consultar aquí. ‘El complejo de dinero’ comunica ben o fastío dunha burguesía perdida. Na procura dunha identidade fracturada Igual de pijos e perdidiños andan os personaxes de El complejo de dinero (2015), que Juan Rodrigáñez presentou na pasada Berlinale. Baseada na novela anarquista Der Geldkomplex de Franziska zu Reventlow, coloca a un grupo de burgueses nunha finca dun lugar indeterminado... Ler máis

INDIELISBOA 2015 (I/III): MIA E WHIT, OS HEROES

Félix de Givry, actor en ‘Eden’ e DJ, amenizou a noite lisboeta. Un ano máis, o Indielisboa volveu mostrar unha selección diversa, que abrangue todos os estilos do cinema independente. Da ficción máis ao uso, á que procura novas formas e se constrúe na rodaxe; do documental cos seus xéneros clásicos, ás propostas performativas máis en boga; mesmo houbo espazo para a animación máis experimental, e doutro tipo de técnicas – sen longas a destacar, iso... Ler máis