Il sol dell’avvenire, de Nanni Moretti

Cando pensaba en como abrir este texto só me viñan á cabeza as críticas que levo vendo varios días circular por redes. Todas coincidían en que o último filme de Nanni Moretti, Il sol dell’avvenire (2023), era das mellores cousas deste ano. Eu, que sempre fun de meterme onde non me chaman, igual que Nanni interrompendo a rodaxe de Giuseppe, veño dicir algo que non lle lin aínda a ninguén: o último filme de Moretti é un pouco frouxo e imperfecto. E sabedes que é o... Ler máis

MONOS, de Alejandro Landes

A perda da inocencia e o paso da adolescencia á etapa adulta son temas ben habituais no cinema contemporáneo. Este período corresponde co descubrimento da identidade dun mesmo e a conformación do adulto que, de aquí en diante, será responsable de si mesmo e das súas accións. Se ben abonda pensar apenas uns segundos para atopar referentes neste sentido, hai outros filmes que tamén se achegan a este ‘coming of age’ desde unha visión bastante máis arriscada. Este... Ler máis

SINÓNIMOS, de Nadav Lapid

Ser francés Sinónimos é unha película diversa e irregular como un diario persoal. Durante dúas horas sucédense as anécdotas sen que cheguen a desenvolver unha trama aparente. Teñen, con todo, un centro de gravidade. O actor Tom Mercier, que debuta de maneira asombrosa nesta película, paséase co seu abrigo prestado polas rúas de París. Conta as súas historias de Israel a unha parella de mozos burgueses parisienses, traballa como axente de seguridade na embaixada israelí,... Ler máis

AD ASTRA, de James Gray

O futuro próximo. Un tempo de esperanza e de conflito. A humanidade mira ás estrelas en busca de vida intelixente e a promesa de progreso. … Ás estrelas. Ad Astra. 1. O regreso do fillo pródigo Todo comeza para James Gray co regreso do fillo pródigo. Un asasino profesional volve ao barrio en que creceu (Little Odessa), un expresidiario volve a casa decidido recuperar a súa vida (The Yards), a ovella descarreirada dunha familia de policías regresa da noite de Brooklyn... Ler máis

THE SISTERS BROTHERS, de Jacques Audiard

A utopía e o xesto Se algo caracteriza á carreira de Jacques Audiard é a súa marcada coherencia. Unha coherencia tanto a nivel interno (o francés sempre mantivo constantes na súa escritura, realizada no seu maior parte xunto a Thomas Bidegain) como con, polo menos no caso de The Sisters Brothers (2018), a súa última película, un certo western contemporáneo. Un filme interesante na construción desa dobre cohesión, e que ao mesmo tempo presenta certas peculiaridades... Ler máis

TÓDALAS MULLERES QUE COÑEZO, de Xiana do Teixeiro

Apáganse as luces da sala e na pantalla aparece a intermitente imaxe fragmentada dunha Nina Simone, vestida coas súas características cores e respostando con espontaneidade, sinceridade e poética a un entrevistador que lle pregunta “que significa ser libre”. A artista dalle un par de voltas á cuestión, mais conclúe dicindo, de xeito rotundo, que para ela ser libre é non ter medo. Así comeza Tódalas mulleres que coñezo (Xiana do Teixeiro, 2018), un perfecto entrante... Ler máis

VÍCTOR MORENO: “GUSTÁBAME A IDEA DE ABRIR CON FORZA O CORPO DA CIDADE E ATOPAR NO SEU INTERIOR A ALMA”

Víctor Moreno (Tenerife, 1981) é máis coñecido por ser o responsable de Edificio España (2012) documental que o banco Santander intentou censurar. O seu cinema explora espacios urbanos  coa capacidade analítica dun bo observador. A súa ollada desestrutura os espazos e ás persoas, conseguindo filmar imaxes que permanecen ocultas para o ollo no día a día. Víctor presentou, dentro da Sección Oficial do Festival de Sevilla, o seu novo filme La ciudad oculta (2018), unha... Ler máis

SEFF 2018: SECCIÓN OFICIAL

A sensación ao chegar a un gran festival é a de querer velo todo. Unha ollada ao horario amosa a grandísima variedade de opcións e filmes programados que, mentres non se resolva a posibilidade da ubicuidade, se solapan e contraprograman. Comeza aí o tetris de filmes tradicional, a selección de que ver e cando, que remata por derivar nunha experiencia única e persoal a cada un dos asistentes. Isto é o que pasa no Festival de Sevilla, unha cita que reúne nas súas máis... Ler máis

CURTOCIRCUITO 2018: ALÉN DO ESPELLO: OS RETRATOS DE ULRICH SEIDL

«Nunca fun despiadado, creo, pero gústame mostrar a verdade ao espido» Ulrich Seidl I Velaquí ante os nosos ollos a filmografía de Ulrich Seidl: un retrato de Europa. Cun sinal documental incluso cando se penetra na ficción, encadres frontais e estáticos, planos xerais a media altura coas figuras humanas expostas no centro, unha profundidade de campo aplanada por unha parede lisa (ou acentuada cara a un punto de fuga), composicións simétricas e miradas a cámara, o estilo... Ler máis

CURTOCIRCUITO 2018: CORPOS ENTRE A FUGA E A ESPERA

Fotografía: Aigi Boga Sempre pensei que un festival de cinema debería funcionar como un preciso instrumento de detección. Un sismógrafo, quizais un sónar, preparado para detectar aquelas obras que levan no seu interior as cuestións sociais do seu tempo. Nese sentido, a edición de 2018 de Curtocircuíto aproxímase a este ideal, pois o seu equipo soubo converter a súa sección RADAR nun espazo para filmes que destilan un sutil malestar, unha sensación de insatisfacción... Ler máis