INTERSECCIÓN 2019: J. P. SNIADECKI, INTERIORIZANDO O REAL. O FILME DESDE A EMPATÍA

J.P. Sniadecki, é un cineasta e antropólogo que traballa entre China e os Estados Unidos, filmando con enorme sutileza e contundencia situacións políticas, económicas, sociais e humanas tremendamente complexas, producindo sempre obras de gran sensibilidade estética. A narratividade das súas películas constrúese a partir dunha documentación que posúe a riqueza e a ambigüidade da testemuña humano, filtrada a través da mirada do director, cuxa implicación emocional,... Ler máis

CON EL VIENTO, de Meritxell Colell

No ano 2017 a nosa cinematografía pivotou sobre o cinema catalán grazas aos debuts de dúas mulleres: Carla Simón co súa multipremiada Estiu 1993 e Elena Martín con Julia ist. Este ano algunhas das propostas máis estimulantes tamén son óperas primas realizadas por mulleres, por exemplo Viaje al cuarto de una madre da sevillana Celia Rico que tivo a súa estrea hai unhas semanas ou agora Con el viento da tamén debutante Meritxell Colell. Lonxe de ser un cúmulo de casualidades,... Ler máis

LARA E NOA CASTRO: “UN DEBE APRENDER A APROPIARSE DO ERRO E DO AZAR E EXPLORAR QUE SE PODE OBTER DISO”

Lara e Noa Castro (Ferrol, 1999), estudantes de segundo curso de Belas Artes en Pontevedra, sorprenderon a moitos en 2017 coa súa peza O ollo cobizoso, realizada no marco na Chanfaina Lab. O filme formou parte da programación do (S8) Mostra de Cinema Periférico do ano pasado, dentro da sección Sinais, da que dimos conta aquí. A súa nova curta, Pezas imposibles (2018), de novo creada na Chanfaina, e de novo no Sinais deste ano, vai máis lonxe en complexidade e constata a... Ler máis

ON THE BEACH AT NIGHT ALONE, de Hong Sang-soo

Un dos textos máis fermosos que puiden ler este ano sobre a crítica de cinema é a transcripción do discurso que Roland Barthes adicoulle a Antonioni durante a homenaxe realizada ao cineasta na cidade de Bolonia. Nel, Barthes sinalaba as características que fan a un cineasta moderno e, en consecuencia, enumeraba tres virtudes que caracterizan a un verdadeiro artista: “a vixilancia, a sabedoría e a máis paradóxica de todas, a fraxilidade”. Aínda que o discurso ía dirixido... Ler máis

DOC LISBOA 2017: LUGARES DE FALA

Cómpre eloxiar a extraordinaria coherencia coa que os programadores do Doc Lisboa establecen ligazóns entre as diferentes seccións do festival: este ano, dunha banda, había varios filmes espello, que trataban os mesmos temas dende distintas perspectivas –como a morte, en 方綉英 (Mrs. Fang, Wang Bing, 2017) e End of Life (John Bruce & Pawel Wojtasik, 2017); ou o racismo, en Did You Wonder Who Fired the Gun? (Travis Wilkerson, 2017) e Purge this Land (Lee Anne Schmitt,... Ler máis

DOC LISBOA 2016 (II / III): RETRATOS E CICATRICES

Segunda parte dunha crónica que comeza aquí A pegada do pasado no presente do territorio, ou a forma na que o presente convive coa acumulación de pasados, sobre todo cando estes foron traumáticos, estaba na orixe de varios filmes presentados na competición internacional, como Ismyrne (Joana Hadjithomas & Khalil Joreige, 2016), Atlante 1783 (Maria Giovanna Cicciari, 2016), The Sea is History (Louis Henderson, 2016) ou Mata Atlântica (Nicolas Klotz & Elisabeth Perceval,... Ler máis

O LUGAR DA MÚSICA

A música evoca, emociona, distrae, anima e acompaña, mais hai unha cousa que a música non pode facer: a música non se pode ver, e iso, nunha sociedade tan atrapada como a nosa polo impulso voyeur, resulta profundamente desconcertante; tanto que moitas veces pechamos os ollos cando escoitamos música, cando bailamos, para non ver ren e sentir mellor unha canción, unha melodía, un ritmo. Hai veces, no entanto, que as imaxes axudan a potenciar as sensacións que transmite... Ler máis

Procesos #22 – NUMAX, afastando a derrota

 Dende este 18 de marzo, o centro de Santiago volve ter unha sala de cinema. Concretamente, unha sala de cinema independente, en versión orixinal e xestionada por unha cooperativa cultural sen ánimo de lucro, que tamén funciona como librería e laboratorio de deseño e creación audiovisual. No número 9 da rúa Concepción Arenal, cunha proxección de Nubes pasaxeiras subtitulada en galego, nace NUMAX, un proxecto que o propio Aki Kaurismäki definiu así: “O mal non... Ler máis

UN LUSTRO DE CINEMA

Vaites, manda truco: preguntamos aos nosos colaboradores cal é o mellor filme do lustro e van e elixen Boyhood (Richard Linklater, 2014), un título deste ano, antes mesmo de que publiquemos a escolma do mellor do ano. Porén, Boyhood é un filme tanto de 2014 como de 2010, ou mesmo de 2005, posto que Richard Linklater botou doce anos filmando a vida de Mason / Ellar Coltrane. Dende esta perspectiva, Boyhood ben pode ser o mellor filme do lustro, do século, do milenio! Hipérboles... Ler máis

FIGURAS NA PAISAXE: CINEMA NARRATIVO E TOPOFILIA

Ler este artigo na súa versión orixinal en portugués Algunhas das primeiras imaxes do cinema foron do mundo natural en movemento, escenas de rúa e vistas de temas topográficos. Nese sentido, o cinema podería ser interpretado neses primeiros tempos case como un subproduto da industria turística ou do rexistro xeográfico. A asociación entre filme e paisaxe resulta daquela evidente. Unha posíbel definición de paisaxe sería a proposta por John Brinkerhoff Jackson: “unha... Ler máis